Playa Jiqualillo & Vulkaan Telica

Drie uur stuiteren in de chickenbus van Leon ligt het mooie strand Jiqualillo aan de pacifische zee. Het reizen met de chickenbus is echt al een hele belevenis opzich. Stel je een oude schoolbus voor helemaal vol gestouwd met mensen. Het woord VOL kennen ze hier niet want er passen altijd meer mensen in. Zo sta je soms helemaal tegen elkaar aangedrukt en Melvin met zijn hoofd tegen het dak. Mensen nemen echt van alles mee. Matrassen, fietsen, zakken rijst en bonen, stereotorens en televisies en zelfs levende kippen zitten gezellig op schoot. Als er nog gelopen kan worden stappen er op de busstations mensen in om hun spullen te verkopen. Groente, fruit, onderbroeken, vitaminepillen baterijen, elastiekjes, koekjes en hele maaltijden. Als de bus vol zit, dus echt vol dat je niet meer kan bewegen, dan verkopen ze hun spullen door de ramen. En wij denken natuurlijk wie koopt er nou wat door het raam? Maar hier wordt volop gehandeld door het raam van de bus.

Maar goed, we waren dus opweg naar het strand en we kunnen nu volmondig zeggen: JA, het bestaat! Een lang uitgestrekt tropisch strand waar je een uur kunt lopen zonder iemand tegen te komen behalve wat vissers die hun boot binnen halen, en wat pelikanen die in grote groepen aan het jagen zijn voor vis in de zee. Er zijn slechts 3 plekken waar je kunt slapen en er zijn geen andere toeristische faciliteiten, ook geen restaurants. Zes jaar geleden kwam de 50 jarige Tina from San Francisco hier en dacht; What the fuck man, this is fucking brillant man. I don't give a fuck man. I am gonna build my own paradise here MAN. Dus zo gebeurde dat en nu slaap je in het paradijs van Tina in een bamboehutje met palmen daken en wonen 8 zwerfhonden die met je mee gaan naar het strand en je spullen bewaken als je gaat zwemmen in de zee, en met zijn alle gaan blaffen naar iedereen die voorbij komt. In dit paradijsje wordt geen vlees gegeten maar wel overheerlijke indiaanse curry en chineze noedels wat erg goed smaakt na een maand bonen en rijst. In dit paradijs wordt onder de gasten democratisch besloten wat er wordt gegeten. Waardoor je belant in een deal met een Pool, die zo erg van zijn eigen land promoten houdt, waardoor je belooft ooit naar Polen op vakantie te gaan als hij ook voor de lasagna kiest. In dit paradijs krijg je het gevoel dat je een hippie net als Tina, die zichzelf graag onderschilderd met verf, net zoals, volgens haar, op Burningman Festival. Ook mochten we met de kinderen, kleinkinderen en nog meer kinderen (jemig wat hebben ze veel kinderen) van de kokkinnen een verjaardag van 1.5 week geleden, nog een keer vieren door een piñata kapot te slaan met snoep voor de kinderen. Super grappige traditie, schijnen ze dus van noord tot zuid amerika te doen. In dit paradijsje wordt je wel een beetje triest als je ziet dat Tina om 9 uur wakker wordt en om 12 uur al aan haar eerste biertje zit en echt elke avond staat te wankelen op haar veel te magere benen en echt totaaaaaaal lazerus is. Omdat ze er toch niet aan heeft wat wij ervan vinden hebben we maar gewoon genoten van dit heerlijke plekje op aarde en genoten van de gezelligheid van de gemengde groep toeristen.

Omdat Nicaragua 14 vulkanen heeft konden we het land niet verlaten zonder nog even over het randje van een vulkaan te kijken. Vulkaan Telica is slecht 1068 met er hoog en om er te komen loop langs je veel landbouwgebied met mais en pinda´s. Verder zijn er velden die helemaal volstaan met mooie bloementjes waar je zonder al te veel fantasie zo Heidie door heen ziet huppelen. Hoe dichter je bij de krater komt hoe meer het landschap gaat lijken om een maanlandsschap. Er groeit bijna niets meer en er liggen over al grote brokken zwarte en rode lava. De krater heeft een diameter van 200 meter en als je over het randje kijkt, kijk je zo via een stijle wand 100 meter de krater in. Uit dat gat komt een geluid wat lijkt op dat van een ronkende machine. Ook zie je gaten waar gassen uit komen. De zwavellucht die er uit komt slaat gelijk op je longen, je kan echt niet te lang blijven staan. Het gas is heel giftig dus als je in de krater valt ga je eerst dood door het inademen van de gassen voordat je smelt. Fijn he? En wist je trouwens dat er groene energie opgewekt kan worden door middel van die warmte van de vulkanen. Geniaal, schijnen ze dus in Nicaragua sinds 6 jaar op verschillende plekken te doen.

Na de vulkaan de bus gepakt naar Costa Rica. Het is hier echt duur! De periode van tortilla´s met pindakaas is aangebroken.

Nicaragua - Miraflor en oud en nieuw Leon

De dag voor kerst pakken we de bus en hobbelen we, met keiharde kerstmuziek, over de onverharde weg naar Miraflor, een beschermd gebied met landbouw en bos. Bij de bushalte worden we opgehaald door Nelson, de man des huizes en zijn paard om onze rugtassen te dragen. Na 20 minuten lopen komen wij bij het huis van de familie aan. Het is een heel gezellig huis wat aan alle kanten vrolijkheid uitstraalt. Rondom het huis zijn overal bloemperkjes en het is keurig aangeveegd. Er wordt van alles verbouwd waar ze van eten en wat ze in het weekend verkopen in de stad. Puberdochter en haar nichtje staan te giegelen en te dansen op harde muziek. De waakhond ontvangt ons kwispelend en de kat springt gelijk op schoot. De vrolijke huisvrouw Lorena en het onwijs mooie uitzicht over het het bergdal daar we vanuit de hangmat van kunnen genieten maakt het mooie plaatje compleet.
De 24^ste vieren zij ´s avonds kerst. Ze zijn heel blij dat wij met hen de kerst willen vieren. Wij hebben echt geen idee wat we ons daarbij moeten voorstellen dus gaan we er automatisch vanuit dat er wel familie zou komen en dat er gezamenlijk gegeten gaat worden. Als we worden geroepen voor het eten zitten we alleen met Nelson aan tafel. De rest van de familie eet waar die wilt, in de keuken of voor de tv. Voor ons een hele apparte gewaarwording. Later wordt duidelijk dat het wel degelijk een feestmaal is want ze eten varkensvlees, speciaal voor kerst gekocht in de stad. Deze familie is ook weer bijna zelfvoorzienend daarom eten ze ook bijna nooit vlees slechts met speciale gelegenheden draaien ze eens een kippetje de nek om of kopen ze wat in de stad. Het zou een stuk minder slecht gesteld zijn met de vervuiling van de aarde als iedereen zo zou leven als zij. Water halen ze met leidingen uit de bergen. Ze gebruiken geen machines alleen tv en radio. De meeste energie die ze gebruiken wekken ze zelf op met zonnen energie. Dus ook kleding wassen doen ze allemaal met de hand. Wij moesten ook hoog nodig wassen dus vroegen of we hun wastafel mochten gebruiken. We werden heel hard uitgelachen hoe we liepen te klungelen. Na wat uitleg ging het ons redelijk af. Maar wat een werk! Inzepen, water er overgieten, soppen, vlekken er uit boenen, uitspoelen en uitwringen. Ik zal nooit meer zeuren als ik de was moet ophangen!

Op eerste kerstdag worden we wakker van het kletsen van het deeg op het aanrecht. Dat worden tortilla´s als kerstontbijt! Als we aan het ontbijt zitten zien we Nelson met een emmer verse melk terugkomen van het melken. Hier maken ze zelf kaas van. Op eerste kerstdag krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en gaan we nog op bezoek bij de ouders van Lorena waar oma alle foto´s van de hele familie laat zien en waar opa, met zijn cowboyhoed, trots verteld over zijn zonnenpaneel. De volgende dag nemen we met een beetje pijn in ons hart alweer afstand van deze lieve familie om weer naar de volgende familie te gaan. We maken daar samen met een gids, de man van de familie, wandelingen door de natuur. Het is echt een paradijsje. Het is een heuvelachtig gebied met grasvelden en bloementjes waar kolibries uit drinken. De bomen zijn begroeid met een soort mos wat ze mannenbaard noemen en ook groeien de bomen platen die je bij ons voor veel geld bij de Intratuin koopt zoals Bromelia´s, Amarilessen en Orchideën. We horen in eens enorme veugels klappen en zien een grote uil van 60 cm voorbij vliegen, verder vliegen er veel andere schattige kleine vogeltjes en in de weilanden staan de koeien te grazen. Zo een vredig gezicht. Al het gebied is prive eigendom van boeren, maar het is wel beschermd natuurgebied waardoor zij aan strenge eisen moeten voldoen. Omdat alles prive eigendom is betalen we 0,70 cent om bij iemand zijn waterval te zwemmen. Toch echt te gek idee dat je eigenaar bent van een waterval?!

De familie waar we verblijven verbouwd zelf koffie. Wat een werk om een pak koffie klaar te krijgen. Drie keer in de maand plukken ze de bonen waarbij ik geholpen heb samen met de rest van de familie. De bonen moeten gemalen worden om van de schil te ontdoen dan begint het wassen van de bonen waarna ze een maand moeten drogen. Drie keer per week nemen zij wat droge koffie bonen die dan voor de tweede keer gemalen moeten worden om de tweede schil eraf te halen, die schil wordt tussen de bonen vandaan geblazen. Dan is het tijd voor het roosteren, het duurt ongeveer een uur voordat alle bonen in de pan zwart geroosterd zijn. Het malen mocht ik doen en heb zeker een uur staan malen en toen had ik 1 heel pak koffie. Die avond genoot ik een stuk meer van mijn bakkie. Het is echt te geloven hoe druk deze mensen zijn met het voorzien van hun eigen eten en drinken. Aan de ene kant hard werken aan de andere kant zijn we ook weleens jaloers op deze mensen. Ze staan zo dicht bij de natuur en zijn nog in staat om zich zelf van voedels te voorzien, dat gaat ons echt niet meer lukken zonder supermarkt in de buurt.

We zijn naar Leon gegaan om oud en nieuw te vieren. In het hostel bleek een hele invasie Nederlanders te zitten die met het geniale plan kwamen om 12 uur het nieuw jaar in het wijden. Dus om 17 uur deze tijd stonden wij met gebrek aan champagne met liter flessen bier te proosten op 2012! Zoals de traditie voorschrijft natuurlijk ook nog een nieuwjaarsduik dan niet in de ijskoude noordzee maar in het zwembad bij het hostel. Het idee blijft het zelfde toch? De oliebollen die we later op de avond kregen in een hostel van een Nederlandse eigenaar maakte dit toch wel de meest Nederlandse tradiotionele oud en nieuw ooit. Om half 12 waren we op een plein beland waar de lokale jeugd stond te dansen op salsa en merengue. Dit zorgde toch wel weer voor een Nicaraguaans tintje aan het oud en nieuw. Ze zijn echt super goed. Je ziet trouwens alleen maar stelletjes met elkaar dansen dus de jongens willen allemaal met je dansen en zijn volgens mij echt beledigd als je, zoals ik, na 2 minuten alweer genoeg gedanst hebt. Wel gek dat het in 1 keer al 12 uur was geweest. Er was geen vuurwerk en geen gezamenlijk aftellen alleen zei iemand door de mircofoon zoiets van; oja trouwens.... felic nuevo año. Al met al was een t een top avond. Leon is ook echt een leuke stad. Van een oude verteraan die in een museum zijn wond liet zien is Leon belangrijke stad geweest in de revolutie. Door de hele stad zijn muurschilderingen van de gevechten die hebben plaatsgevonden en oude kerken uit de tijd van de spaanse bezetting. Het is een heerlijke stad om even te blijven hangen met een franse bakker en een supermarkt waar ze alles verkopen.

Iedereen beste wensen voor 2012!!!

Nicaragua - Matagalpa

Deze stad kun je echt niet begrijpen. Er gebeurd zoveel, het is echt een chaos en het zo anders als wij gewent zijn. Overal lopen mensen, overal overvolle kleding winkels, groente kraampjes langs de weg die de hele stoep in beslag nemen, winkels met cowboylaarzen en winkels met waar ze magnums en shotguns verkopen. De banken en de benzine stations worden bewaakt door bewakers met enorme geweren. Overal toeterende taxi´s, bussen om te waarschuwen dat ze je omver rijden als je niet aan de kant gaat, want ze stoppen echt niet voor je. Het hotelletje waar we zitten komen stelletjes voor een paar uur een kamer huren. Iedereen weet waarschijnlijk wat voor soort hotel het is behalve wij, erg grappig.
Een paar keer hebben we in een parkje gezeten en mensen gekeken. Over het algemeen zien de mensen er goed verzorgt uit hier in de stad. Vooral de mannen, super glad. Blouse aan, haar glad achterover en natuurlijk netjes geschoren. Het is echt een machocultuur waar je als vrouw geen aandacht te kort komt. In het park zijn ook kinderen met vieze kleren en zonder schoenen waar je toch echt wel een steek van in je buik krijgt.
Een paar keer eten we in een rokerig restaurant met felgroene muren en bamboo houten meubels, waar groepjes vrienden gezellig zitten te kletsen met grote liter flessen bier op tafel. We zien daar 2 stoere mannen met cowboy laarzen aan met al 5 lege liter flessen bier op tafel. Aan hun tafel staat een man met een gitaar wat liedjes te spelen. Een paar tafels verder op wenkt een andere stoere cowboy de muzikant heel dwingend dat hij nu bij hun tafel moet komen spelen. Welkom to the wild, wild west!

In stad boeken we een vierdaagse tour bij het enige tourbureau van Matagalpa, wat toevallig van een Nederlander is. De eerste dag lopen we langs grote koffieplantages waar we mensen en ook kinderen aan het werk zien. Het is op de meeste plantages verboden om kinderen te laten werken maar in de praktijk helpen ze toch vaak mee omdat ze niet alleen kunnen blijven als hun ouders aan het werk zijn en de scholen vakantie hebben. De plukkers krijgen ook per kilo betaald dus hoe meer handen hoe meer geld en des te betere kerst ze kunnen hebben. De boerderij waar wij slapen verbouwd zelf koffie en koopt de koffie van de rest van de communitie in om dit dan gezamenlijk, fairtrade, door te verkopen. Fairtrade houd in dat ze dan altijd dezelfde prijs krijgen voor hun koffie. Op de boerderij verbouwen zo ook allemaal andere dingen zoals suikerriet, cacao, rijst, bonen, bananen, groente en mais. Mooi om te zien dat de mensen hier bijna zelfvoorzienend kunnen leven. Ik zou ook best een achtertuin willen hebben we ik mijn boodschappen vandaan kan halen. Alhoewel het wel een full time baan is om je te voorzien van de dagelijkse voeding.

De tweede helft van de tour bezoeken we het grootste en ongerepste natuurgebied van Nicaragua. Het deel waar wij waren heet Peñas Blancas, dit is een rotswand wat het begin is van het gebied. Hier achter is alleen maar onbegaanbaar regenwoud waar geen mensen wonen. Het ligt op een hoogte van gemiddeld 1500 meter en ligt daarom bijna altijd in de wolken wat een heel sprookjesachtig gezicht geeft. Als je er door heen loopt voelt het alsof je in een super grote tropische kas van Artis loopt. Het is klam en de luchtvochtigheid is heel hoog. Het is zo dicht begroeid dat je niet verder dan 10 meter kan zien, dus op veel wildlife spotten hoef je niet te rekenen. Overal stromen riviertjes en zijn watervalletjes waarvan van één 60 meter.

Met onze gids beklimmen we de rots om daar boven op te gaan kamperen. Er gaat ook nog een lokale gids mee omdat die het gebied goed kent. Hij heeft een groot kapmes mee zodat hij de paden weer begaanbaar kan maken als ze geblokkeerd worden door omgevallen taken en bomen. Die gids was echt het soort figuur waar ik een blokje om voor zou lopen. Muscle man, met een tatoage van Che Guevara.
Na een lange klim, in de regen (Logisch in een regenwoud) komen we bij de plek waar we ons kamp opzetten. Een paar meter verder ligt een klein watervalletje met een poeltje. Ons eigen subtropisch zwemparadijs waar we uiteraard een duik in nemen. Als onze hangmatten hangen zegt de gids dat het moeilijk wordt om een vuur te maken omdat alles nat is. De lokale gids blijkt super handig, hij is super druk in de weer met de geschikkte spullen overal vandaan te hakken met zijn hakmes en een half uur later hebben we een kampvuur. Als Melvin en ik terug komen van het chillen bij ons prive zwembad heeft hij zelfs een heel dak gebouwd boven het vuur zodat het niet uit gaat mocht het weer gaan regenen. Om 6 uur savonds is het echt al pikkendonker dus na onze maaltijd duiken we vroeg onze hangmat in en proberen wat te slapen terwijl de onweer het bosverlicht en de regen op onze zijltjes kletst. Ook kan ik het ook niet laten om er af en toe even aan te denken dat je jaguar hier rondloopt en dat ik best een lekker hapje voor hem zou kunnen zijn. Het is echt magisch om ´s ochtends wakker te worden door het gekwetter van de vogels. Na een gebakken eitje kunnen we ons, in het super heldere poeltje, lekker wassen en wat drinken van het water. Het pad naar beneden is super stijl en glad. Echt klouteren en glijen naar beneden en zo komen we voldaan en onder de modder weer beneden.

Nu zijn we in Estelli waar we de kerst wide doorbrengen alleen het leuke hostel waar we ons zinnen op hadden gezet is gesloten met kerst. Nu gaan we naar Miraflor waar we bij een boerenfamilie de kerst gaan vieren, ben erg benieuwd!

Iedereen hele fijne kerst toegewenst in het koude nederland!

Nicaragua - Isla Ometepe

Met de bus, een oude amerikaanse school bus in alle kleuren geverfd, naar Isla Ometepe. De bus is helemaal volgeladen met bovenop onze rugtassen. Bergopwaarts gaat hij zeker niet harder dan 10 km/pu. San Juan del Sur was dus nog best wel toeristisch maar al op de boot naar Isla ometepe zien we al dat het land nog vele plekken te bieden heeft waar het toerisme nog in de kinderschoenen staat. Op de oude visserboot zijn we de enige toeristen en er is een vrouw die graag een praatje met ons wilt maken, ze is boodschappen wezen doen op het vaste land omdat het eiland veel duurder is.

Het eiland ligt in het grootste meer van Nicaragua, lago de Nicaragua. Het is een vulkanisch eiland die bestaat uit twee vulkaan, waarvan 1 nog actief is. In het meer zwemt de gevaarlijke stierhaai waar er inmiddels niet meer zoveel van over zijn omdat de jappaners het leeg hebben gevist voor haaienvinnen. Op het eiland leven maar 4500 mensen en het zijn bijna allemaal boeren. Overal zie je plantages met papaya, bananen, advocado en velden met koeien. Langs de weg scharrelen gewoon de kippen en de varkens. dit komt omdat niet alle mensen grond hebben om ze te laten grazen. Ook de paarden lopen gewoon los langs de weg. Dit kan ook makkelijk omdat er bijna geen verkeer is. Je ziet slechts wat van die oude amerikaanse monster vrachtwagens en wat pick up trucks die volgeladen zijn met mensen, zakken rijst of bananen.

Voor 12 euro zitten we in een bamboohutje, tussen de bananenbomen, met uitzicht op het meer. Een superkoopje! Daar zijn we goed in, koopjes jagen, en we hoeven nog niet eens aan de tortilla´s met pindakaas zoals we een Amerikaanse reiziger zagen doen.
´S ochtends bij het ontbijt vliegen de tropische vogels je om de oren en bij het avondeten verlichten de vuurvliegjes het hele grasveld. Onze kamer wordt beschermd tegen muggen door onze eigen huishagendisjes ook vliegt er een vleermuis door onze kamer. In de badkamer ligt ook een vervelde slangenhuid die uiteraard mee mag als soevenier.

In het dorp, kopen we een fles flor de caña, de rum uit Nicaragua. Een dorp mag het eigenlijk niet heten het is meer een straat met wat huizen en kleine winkeltjes met een toonbank waarachter ze wat spulletjes verkopen. Er zit een dikke laag stof op de fles rum, als ik daar een opmerking over maak heb ik gelijk spijt want ze zegt dat 7 euro voor de mensen op het eiland heel duur is en zij het daarom nooit verkoopt. Op het eiland zie je veel van de armoede van Nicaragua. Al hoewel de meeste huizen wel van steen zijn, zijn er ook huizen van hout en plastic. Het geeft een dubbel gevoel om in een arm land rond te reizen . Aan de ene kant weten we dat we door hier ons geld uit te geven we het land en de mensen helpen aan de andere kant krijgen we echt een triest gevoel als we ´s avonds ons bord niet leeg krijgen en we weten dat er een paar huizen verderop mensen met moeite hun kinderen twee keer per dag kunnen voeden.

Op de fiets hebben we het eiland verkent. De obers van het hotel naast ons verhuren hun fiets als ze toch zelf aan het werk zijn, ideaal! Met de lonely planet in onze tas zijn we een beetje gaan rondfietsen en kwamen bij een natuurlijke bron met veel mineralen. Er lagen wat oudjes een helend bad te nemen, zij geloven dat wat een genezende werking heeft. Wat verder lopen we een uitgezet wandelpad van 1,5 km waar we ons uiteraard niet zoveel bij voorstelde maar niets is minder waar al na 5 minuten zien we 2 apen. Iets verder zien we een brulaap en als we hem staan te bekijken dan begint hij met brullen. Het schijnt dat ze dat geluid hebben gebruikt in Jurrasic Park als geluid voor de dinosaurissen, je snapt dus wel het niet een heel gezellig geluid is. In eens komt overal dat gebrul vandaan en zien we overal om ons heen die apen zitten. Voor mij reden genoeg om er snel vandoor te gaan omdat het enige dat ik wist dat ze dat geluid maken om hun terratorium af te bakenen. Melvin bleef 10 min kijken terwijl ik verderop stond te nagelbijten of ze niet in ene uit die bomen kwamen om ruzie met hem te zoeken. De volgende dag als we met een gids een vulkaan beklimmen begrijpen we dat ze dus niets doen. Ok, ik weet het ik ben een mietje. Wel moet je uitkijken dat ze niet op je hoofd poepen of plassen om je weg te jagen en ook wel handig om te weten dat je die urine in je ogen heel pijnlijk is.
We waren nog eurofisch van onze ervaring en een stukje verder zien we al weer een groep van 20 capucijnapen die op de grond zitten te spelen en eten aan het zoeken zijn. Ze trekken zich niets van ons aan en gaan rustig op 2 meter langs ons heen. En dat allemaal op een pad van 1,5 km. Ik geloof dat ons nog veel meer van die mooie dingen te wachten staat.

De vulkaan die we beklommen heet Concepcion en een paar keer per jaar tuft hij wat stof uit. Dit komt doordat er een steen in de krater valt die vervolgens in de magma terecht komt waardoor de steen ontploft en in kleine stofdeeltjes uit de vulkaan komt. De laatste keer dat hij erupteerde was in 1956. Dit weten we allemaal van onze gids die echt werkelijk alles weet over de vulkanen over de dieren en planten van het eiland. Was erg interessant om een dagje met hem door te brengen.

Isla Ometepe was geweldig. De rust, de vredige sfeer en het eenvoudige leven wat de mensen er hebben zetten ons helemaal in de ontspan modus. Na dit eiland zijn we 1,5 dag in Granada geweest, een leuke koloniale stad met gekleurde huizen en kerken. Beetje rondgeslenterd en even eindelijk weer een heerlijke bak capuchino gedronken toen hadden we het wel weer gezien. Nu in Matagalpa waar we een tour naar een natuurpak willen boeken. Even niet overnagedacht dat het zondag en alle kantoren dicht zijnwas dus vandaag lekker relax dagje.

Dagg dagg allemaal!!

Nicaragua - San Juan del Sur

Het was een hele verandering van NY naar Nicaragua. De eerste dagen zijn echt nodig om te aclimatiseren. Even wennen aan de mensen en uitzoeken hoe alles hier werkt. Nog bezig NY aan het verwerken en al gelijk in een totaal andere wereld. We waren al wel fysiek al wel geland maar nog niet geland zeg maar. San Juan del Sur is een klein kustplaatsje langs de paficische kust waar hoge golven zijn wat maakt dat dit plaatsje veel surfers aantrekt waardoor het waarschijnlijk toeristisch is geworden. Het heeft een klein schattig centrum met huisjes in caribische kleuren. De meeste hotels worden gerunt door een familie. Net zoals waar wij de eerste avond sliepen. Slechts 5 kamers en dan met een gezamenlijke woonkamer en keuken waar wat surfers en mensen verblijven die ook langer op reis zijn en die hier een tijdje blijven plakken om spaans te leren. Deze plaats is dus voor Nicarguaanse begrippen toeristisch maar is echt niets met andere plekken waar wij geweest zijn. Niet zoals Thailand waar je op sommige plekken alleen nog maar blanken tegen komt en waar de resorts en discotheken de grond uit schieten. Hier heb je wat simpele restaurantjes en misschien 2 plekken waar s avonds een gezelligheid te vinden is met coctails voor 2 euro.

We hebben 5 dagen 4 uur spaanse les gehad van onze grappige professor Maru die net als ik 27 is en gewoon al 2 kinderen heeft waarvan 1 van 8 jaar. Je ziet hier veel jonge moeders en vaders en het schijnt dat een groot deel van de vrouwen al jong kinderen krijgt ook is abortus verboden. De school waar we les krijgen is tevens een cultureelcentrum waar kinderen gitaarles en schilderles kunnen krijgen. ´s avonds wordt het omgebouwd voor karaoke en feestjes voor jongeren. We krijgen gewoon buiten onder een afdakje les en we kijken uit op zee, helemaal geen vervelende plek om spaans te leren. Het tempo licht super hoog en we kunnen ons nu aardig redden in het spaans.

We slapen de dagen dat we les hebben bij een gastgezin. We hebben een super chille kamer, met eigen balkon met uitzicht op zee. De vrouw des huizes Martha is een super goede kok en we krijgen echt allerlei lekkere dingen voor geschoteld. Veel rijst en bonen wat ze dus ook gewoon als ontbijt eten. De gemixte versie rijst en bruine bonen samen gekookt gallo pinto (ofzo), is de nationale trots. Ze schijnen het in heel latijns amerika te eten maar de nicaraguanen claimen dat het hun uitvinding is. Verder gucamole, vers fruit, vis soep, pasta, kip... jam jam jam. Allemaal heel lekker en de man van Martha, Salvador, is volgens mij ook blij met zijn vrouw en dat is hem af te zien. Check foto.

Feesten daar houden ze wel van in Nicaragua en ze verzinnen volgens mij voor elke gelegenheid wel wat. In heel nicaragua wordt op 8 december een katholiek feest gevierd voor de heilige maagd maria. Het grootste deel van de bevolking is katholiek. Op die dag wordt ook door de kinderen de communie gedaan. Onze leraar had ons uitgenodigd om te komen kijken omdat ook zijn zoon de commune deed. Het was een prachtig gezicht. De meisjes in witte kanten princessen jurkjes en de jongentjes in kleine pakjes. Er was 1 jongentje die de nette schoenen, waarschijnlijk van zijn vader, in maat 45 aan had onder zijn nette pak, zag er erg schattig uit. Rondom die feestdag lopen ze elke ochtend en avond, geduurdende 2 weken, met een stoet door de straten met het beeld van Maria. Of ze dragen haar of ze staat op een auto. Altijd loopt er een orkest mee met 4 muzikanten die elke keer het zelfde liedje spelen en zo ongeveer 30 mensen en kinderen lopen er achter aan en zingen het liedje voor Maria. Ook gaat het gepaard met veel vuurwerk wat de jongens, uiteraard, afsteken. Op de 11^de was weer een feest voor de sterfdag van een missionaris die in SJDS gestorven is en die tijdens de oorlog belangrijk is geweest voor het land. Dit ging natuurlijk weer gepaard met een optocht en veel vuurwerk.

Ik was helemaal niet van plan om zo veel te gaan schrijven maar na een paar dagen hebben we al zoveel meegemaakt. De foto´s houden jullie nog te goed want het lukt hier niet om de foto´s op de computer te zetten. Nu zijn we op het vulkanische eiland Isla Ometepe waar het super fijn is met mooie natuur en een actieve vulkaan.

New York

New York is de meest toerischte plek waar ik ooit geweest ben, vooral Amerikaanse toeristen. Overal in de rij staan om iets te mogen zien en op de bekende plekken, zoals Time Square, laat je je voortduwen door de menigte. Maar het is wel de moeite waard. Bijvoorbeeld bij Rockefellercenter lang in de rij staan om in 45 sec met de lift naar de 67ste verdieping te gaan en daar echt een fantantisch uitzicht over de stad te hebben. Vanaf die hoogte lijken al die andere immens hoge gebouwen ineens niets voor te stellen en zie je dat Manhattan eigenlijk nog maar een klein stukje van NY is. Time square is eigenlijk slechts een druk kruispunt met felverlichte knipperende reclameborden maar geeft je het gevoel dat je op een grote kermis staat. Vlak bij Timesquare is het theater district, broadway. Hier draaien alle musicals die je maar kunt bedenken. Wij hebben, na snel nog een pizzapunt naar binnen gewerkt te hebben, de musical Sister Act gekeken. Voor 50% discount op de tweede rij, goed voor elkaar dacht ik zo. Het was een super swingende show met blinkende nonnen die de pan uit swingen. Jeh!

NY geeft echt een afspiegeling van de hele wereld bevolking. Echt alle nationaliteiten zijn in grote getalen vertegenwoordigd. Het lijkt wel of de westerse mensen in de minderheid zijn. Je ziet echt van alles van Etopische eettentjes tot indiaanse winkeltjes. De chinezen en de Italianen hebben zelfs hun eigen wijk. In chinatown waan je je echt even in Azie. In ene lopen er overal chinezen en zie je overal chinezen kruidenwinkeltjes, restaurantjes met TL verlichting en verse vis en winkeltjes met goedkope prullaria.

Op zaterdagochtend door Central Park lopen is een belevenis op zich. Je bevindt je even tussen het dagelijks leven van de New Yorker. Honderden mensen zijn aan het joggen dik of dun jong of oud. Het lijkt net of iedere New Yorker jogt in het central park. Een vrouw geeft haar hond Richard een groot compliment voor de behoefte die hij heeft gedaan en ze ruimt het vervolgens op met een zakje. Het park is gigantisch met meren en sportvelden en wat het heel bijzonder maakt is dat je om je heen kijkt helemaal allemaal hoge gebouwen de lucht in ziet steken. In verte hoor je de sirenes de politie auto. Die gebouwen zijn eigenlijk allemaal heel lelijk maar hoe ze daar zo bij elkaar staan te glimmen en te blinken de een nog groter dan de ander maakt het toch weer mooi. Ook gek te bedenken dat er in die gebouwen ook echt mensen wonen of aan het werk zijn. De ruimte is super goed benut. Verder op in het park staat een dakloze man in een tunnel op zijn saxofoon ‘somewhere over the rainbow' te spelen. Hij heeft geen toeschouwers en als je door de tunnel loopt trilt de muziek door je lijf. Super acoestiek! Trouwens echt schokkend te zien hoeveel echt arme mensen er in het o zo voortuitstrevend USA rondlopen. Er was een man in de metro met schoenen van karton verder alleen een broek aan en een deken omgeslagen. Twee minuten later kwam er een kreupele vrouw om geld vragen omdat ze de medische zorg voor haar MS niet kan betalen. Ben je als dakloze in NL toch een stuk beter af.

Al met al een overweldigende stad waar echt alles groot is. De mensen, dik! De small koffie, is gewoon groot! De hamburger, mega. De donut en muffins, niet normaal nog nooit zulke grote gezien. We dachten dat NY wel vergelijkbaar zo zijn met een grote Europese stad maar niets is minder waar! Echt een totaal andere wereld en eigenlijk toen we net een beetje gewent waren en door hadden hoe alles werkt zijn we al weer vertrokken. Nu zijn we in Nicaragua, heerlijk warm,bij een plaatsje aan de kust. Volgende keer meer!

Vamos!

Na jaren van fantaseren over hoe super gaaf het zou zijn om voor langere tijd weg te gaan en na uren piekeren hoe we ooit zoveel geld bij elkaar kunnen krijgen.

Na maanden ons verdiept te hebben in landen, want, waar ga je in hemelsnaam naar toe als de hele wereld voor je open ligt en je ijsberen kunt gaan spotten op de zuidpool, bergen gaan beklimmen in de himalaya of aapies kijken in de tropen?

Na lang uitzoeken wat er eigenlijk allemaal bij komt kijken als je zo lang weg wilt. Vele telefoontjes; vele wachtmuziekjes en veel te vaak door verbonden. PGGM; belastingdienst; gemeente amersfoort; salarisadministratie; personeelsadministratie; uwv; banken en verzekeraars; managers; GGD en reisbureau's we hebben ze allemaal plat gebeld.

Na beschremd te zijn tegen alle mogelijke ziektes die er op deze aardbol voorkomen, hepatites, rabiës, difterie of tenanus je kunt het zo gek niet bedenken of wij kunnen het niet meer krijgen. Zelfs dat venijnige mugje met malaria mag ons zo vaak prikken als die wilt.

Na lang afwegen wat je allemaal mee neemt als je al je bezittingen in een rugtas moet verslepen. Allemaal spullen verzameld waar je nog nooit van gehoord hebt maar waar je schijnbaar niet zonder kan. Van hoofdzaklamp met s.o.s. fluit tot universele wasbakstop, van reisdompelaar tot inklaapbare beker het gaat allemaal mee.

Na aardig wat gesneuvelde nagels van de zenuwachtige uurtjes waarin we zitten te piekeren of we ons huis wel verhuren en te hopen dat er een huurder in komt die als hobby schoonmaken heeft.

Na alle muziek gedownlowd te hebben van het wereld wijde web zodat wij met 120 gb aan muziek geen één keer het zelfde hoeven te luisteren. We zijn zelfs voorbereid op de ‘ik wil het nostaligisch nederland gevoel- momentje' met Andre Hazes en op de ‘ik wil nu het kerstgevoel-moment' met de Beste Kersthits Allertijden. En natuurlijk ook alle albums van Bob marly voor de ‘we liggen hier te chillen in onze hangmat op een tropisch eiland-momentje'.

Na 11 weken een uur spaanse les van onze spaanse juf Carolina, waardoor we nu ons nu een beetje kunnen redden in het Spaans zoals, heel snel, als we aankomen in Nicaragua, een tortilla en een ijskoude cerveca bestellen.

Na al deze voorbereidingen kunnen we nu eindelijk zeggen; VAMOS! We gaan! Met wat gezonde zenuwen vliegen wij 1 december om 14.00 uur weg van het ó zo vertrouwde Nederland om eens te kijken wat de rest van de wereld te bieden heeft.

Als je het leuk vindt om ons te volgen vul dan links onderin je emailadres in dan krijg je automatisch bericht als we iets geplaatst hebben. Onder het kopje profiel kun je zien welke landen we allemaal willen gaan zien!

Hasta Luego!