Met de bus, een oude amerikaanse school bus in alle kleuren geverfd, naar Isla Ometepe. De bus is helemaal volgeladen met bovenop onze rugtassen. Bergopwaarts gaat hij zeker niet harder dan 10 km/pu. San Juan del Sur was dus nog best wel toeristisch maar al op de boot naar Isla ometepe zien we al dat het land nog vele plekken te bieden heeft waar het toerisme nog in de kinderschoenen staat. Op de oude visserboot zijn we de enige toeristen en er is een vrouw die graag een praatje met ons wilt maken, ze is boodschappen wezen doen op het vaste land omdat het eiland veel duurder is.

Het eiland ligt in het grootste meer van Nicaragua, lago de Nicaragua. Het is een vulkanisch eiland die bestaat uit twee vulkaan, waarvan 1 nog actief is. In het meer zwemt de gevaarlijke stierhaai waar er inmiddels niet meer zoveel van over zijn omdat de jappaners het leeg hebben gevist voor haaienvinnen. Op het eiland leven maar 4500 mensen en het zijn bijna allemaal boeren. Overal zie je plantages met papaya, bananen, advocado en velden met koeien. Langs de weg scharrelen gewoon de kippen en de varkens. dit komt omdat niet alle mensen grond hebben om ze te laten grazen. Ook de paarden lopen gewoon los langs de weg. Dit kan ook makkelijk omdat er bijna geen verkeer is. Je ziet slechts wat van die oude amerikaanse monster vrachtwagens en wat pick up trucks die volgeladen zijn met mensen, zakken rijst of bananen.

Voor 12 euro zitten we in een bamboohutje, tussen de bananenbomen, met uitzicht op het meer. Een superkoopje! Daar zijn we goed in, koopjes jagen, en we hoeven nog niet eens aan de tortilla´s met pindakaas zoals we een Amerikaanse reiziger zagen doen.
´S ochtends bij het ontbijt vliegen de tropische vogels je om de oren en bij het avondeten verlichten de vuurvliegjes het hele grasveld. Onze kamer wordt beschermd tegen muggen door onze eigen huishagendisjes ook vliegt er een vleermuis door onze kamer. In de badkamer ligt ook een vervelde slangenhuid die uiteraard mee mag als soevenier.

In het dorp, kopen we een fles flor de caña, de rum uit Nicaragua. Een dorp mag het eigenlijk niet heten het is meer een straat met wat huizen en kleine winkeltjes met een toonbank waarachter ze wat spulletjes verkopen. Er zit een dikke laag stof op de fles rum, als ik daar een opmerking over maak heb ik gelijk spijt want ze zegt dat 7 euro voor de mensen op het eiland heel duur is en zij het daarom nooit verkoopt. Op het eiland zie je veel van de armoede van Nicaragua. Al hoewel de meeste huizen wel van steen zijn, zijn er ook huizen van hout en plastic. Het geeft een dubbel gevoel om in een arm land rond te reizen . Aan de ene kant weten we dat we door hier ons geld uit te geven we het land en de mensen helpen aan de andere kant krijgen we echt een triest gevoel als we ´s avonds ons bord niet leeg krijgen en we weten dat er een paar huizen verderop mensen met moeite hun kinderen twee keer per dag kunnen voeden.

Op de fiets hebben we het eiland verkent. De obers van het hotel naast ons verhuren hun fiets als ze toch zelf aan het werk zijn, ideaal! Met de lonely planet in onze tas zijn we een beetje gaan rondfietsen en kwamen bij een natuurlijke bron met veel mineralen. Er lagen wat oudjes een helend bad te nemen, zij geloven dat wat een genezende werking heeft. Wat verder lopen we een uitgezet wandelpad van 1,5 km waar we ons uiteraard niet zoveel bij voorstelde maar niets is minder waar al na 5 minuten zien we 2 apen. Iets verder zien we een brulaap en als we hem staan te bekijken dan begint hij met brullen. Het schijnt dat ze dat geluid hebben gebruikt in Jurrasic Park als geluid voor de dinosaurissen, je snapt dus wel het niet een heel gezellig geluid is. In eens komt overal dat gebrul vandaan en zien we overal om ons heen die apen zitten. Voor mij reden genoeg om er snel vandoor te gaan omdat het enige dat ik wist dat ze dat geluid maken om hun terratorium af te bakenen. Melvin bleef 10 min kijken terwijl ik verderop stond te nagelbijten of ze niet in ene uit die bomen kwamen om ruzie met hem te zoeken. De volgende dag als we met een gids een vulkaan beklimmen begrijpen we dat ze dus niets doen. Ok, ik weet het ik ben een mietje. Wel moet je uitkijken dat ze niet op je hoofd poepen of plassen om je weg te jagen en ook wel handig om te weten dat je die urine in je ogen heel pijnlijk is.
We waren nog eurofisch van onze ervaring en een stukje verder zien we al weer een groep van 20 capucijnapen die op de grond zitten te spelen en eten aan het zoeken zijn. Ze trekken zich niets van ons aan en gaan rustig op 2 meter langs ons heen. En dat allemaal op een pad van 1,5 km. Ik geloof dat ons nog veel meer van die mooie dingen te wachten staat.

De vulkaan die we beklommen heet Concepcion en een paar keer per jaar tuft hij wat stof uit. Dit komt doordat er een steen in de krater valt die vervolgens in de magma terecht komt waardoor de steen ontploft en in kleine stofdeeltjes uit de vulkaan komt. De laatste keer dat hij erupteerde was in 1956. Dit weten we allemaal van onze gids die echt werkelijk alles weet over de vulkanen over de dieren en planten van het eiland. Was erg interessant om een dagje met hem door te brengen.

Isla Ometepe was geweldig. De rust, de vredige sfeer en het eenvoudige leven wat de mensen er hebben zetten ons helemaal in de ontspan modus. Na dit eiland zijn we 1,5 dag in Granada geweest, een leuke koloniale stad met gekleurde huizen en kerken. Beetje rondgeslenterd en even eindelijk weer een heerlijke bak capuchino gedronken toen hadden we het wel weer gezien. Nu in Matagalpa waar we een tour naar een natuurpak willen boeken. Even niet overnagedacht dat het zondag en alle kantoren dicht zijnwas dus vandaag lekker relax dagje.

Dagg dagg allemaal!!