Met de nachtbus, die de hele nacht keihard op de rem trapt om de gaten in de weg te ontwijken en af en toe te laat is waardoor we uit onze stoeltjes worden gelancheerd, komen we 10 uur later aan bij de grens van Nepal. Daar stappen we over in een bus waar wij in een mini tweepersoonsbankje, scheef, tegen elkaar aangeplet, moeten aanzien dat de bus elke vijf minute stopt. Nog geen 200 km en wel nog eens 10 uur later komen we, met blauwe plekken op onze knieën, aan in Pokhara – Nepal. Lang leven backpacken! J

Als we twee dagen later zijn begonnen aan onze tien daagse wandeltocht en zien hoeveel natuurschoon dit land te bieden heeft zijn we de helse reis al snel vergeten. We lopen over de bergen, die volgens onze nuchtere gids geen bergen zijn maar heuvels, die de voet zijn van de Himalaya, het hoogste gebergte ter wereld. We lopen langs dorpjes waar de huizen staan onder de schaduw van hun vijgen- en walnotenbomen. Op de stijle hellingen hebben de mensen terrassen gemaakt waar rond deze tijd voornamenlijk maïs en aardappels wordt verbouwd. De rijdende supermarkt in de vorm van een man met een paar volbeladen ezels met belletjes om hun nek rijdt langs de huizen om zijn spullen te verkopen.
De onbewoonde stukken staan vol met Rhododendrons van wel 25 meter hoog, de paden liggen vol met liefeheersbeestjes. Op de toppen, van de 3000 meter hoge “heuvels”, hangen de Boedistische bergbewoners Tibetaanse gebedsvlaggetjes met mantra’s op voor geluk. Vanaf die toppen zien we de 7000-8000 meter hoge besneeuwde bergen van het Annapurnagebergte.
Om bij het hoogste punt van de tocht te komen lopen we door een bergpas die begint op 3000 meter, nu direct naast ons bevinden zich de scherpe onbegroeide bergen. Het wordt kouder des te hoger je komt en de lucht ijler waardoor we niet zo snel meer kunnen lopen. In de bergpas lopen we over oude, bevroren lawines en krijgen we een hagelbuitje over ons heen.
‘S ochtends om 3.30 uur lopen we, door de sneeuw en onder een prachtige sterrenhemel, de laatste meters naar het Annapurna base camp op 4130 meter. Als de zon opkomt zien we dat we ons nu midden tussen de hoge 8000 meter hoge toppen bevinden , echt een machtig gevoel. Het grappige is dat ze nu helemaal niet zo hoog meer lijken en het niet eens zo een gek plan lijkt omdat laatste stukje ook nog even te beklimmen. Maar laat dat maar zitten. Dat is alleen voor echt idioten als je bedenkt dat je door de hoogte maar 200 meter per dag kan stijgen, het er altijd vriest, je er heel lang over doet, je extra zuurstof nodig hebt en dat bij de hoogste berg de Annapurna 1 wel 40% van de bergbeklimmers overlijdt door lawines.

De wegen zijn tijdens onze tijd in Nepal voor twee weken geblokkeerd door verschillende bevolkingsgroepen die allemaal inspraak willen hebben in de nieuw te vormen grondwet. Hierdoor vliegen wij in een 30 persoonsvliegtuigje van Pokhara naar Kathmandu. Daar gaan we onder andere op de fiets naar het, 10 kilometer verderop liggende, plaatsje Bhaktapur een oud handelsplaatsje op de route met Tibet. Hier kun je je goed voorstellen hoe dit land er in de 15de eeuw heeft uit gezien. Smalle straten met hoge huizen met houten gevels waar een vrouw haar eenden tussendoor hoedt. Op de pleinen staan vele oude tempels met sierlijk houtsnij werk en beelden van de Hindoe goden.
Fietsen in het chaotische, vervuilde centrum Kathmandu is een ware uitdaging. De stakingen zijn inmiddels weer voorbij en iedereen is weer op de brommer of in de auto gestapt. Uitlaatgassen inademend manoeuvreren wij ons tussen de meer stilstaande dan rijdende auto’s door. Ik weet zeker dat na een week fietsen in Kathmandu zonder te douchen je zo zwart ziet van de uitlaatgassen dat iedereen denkt dat je een Nepalees bent.

In Royal Chitwan Nationalpark in Terai, het lagergelegen gedeelte van Nepal, zitten we ‘s morgens vroeg in een houten kano en zien we al gelijk onze eerste neushoorn. Als we uitstappen voor de wandeling krijgen we eerst wat veiligheidsinstructies.
1. Als een neushoorn aanvalt ren dan zigzaggend tussen het olifantengras door en klim vervolgens zo snel mogelijk in een boom.
2. Als er een beer komt sta dan stil en dicht bij elkaar en klap in je handen om hem weg te jagen en als hij aanvalt slaat de gids met een stok.
3. Als er een tijger komt sta dan ook stil en dicht bij elkaar en laat vooral niet merken dat je bang bent en blijf hem recht in de ogen kijken tot hij weg gaat.
4. Als er een wilde hitsige mannetjes olifant komt, die op de tamme olifantvrouwtjes in het kamp naast het park afkomt, dan ben je gewoon de lul. Het enige wat je dan kunt doen is je verstoppen en hopen dat hij je niet vindt.
“Nog vragen?” zegt de gids. “ Wat nog vragen? Hoe kom ik zo snel mogelijk hier weg?” denk ik. Ik zie mezelf al, na een gevecht met een beer en een tijger, zo plat als een dubbeltje, geplet door een neushoorn naar Nederland afgevoerd worden. Ik had me toch een iets andere thuiskomst voorgesteld. Natuurlijk loop ik gewoon braaf achter de gids aan en gelukkig zien we naast wat lieve hertjes geen enge dieren.
Later met de jeepsafari en olifantensafari zien we nog 5 neushoorns. Toch een veiliger idee van uit een auto, aangezien een neushoorn niet goed ziet denkt hij waarschijnlijk dat de auto een groot groen monster is dus hij bedenkt zich wel twee keer voordat hij aanvalt. Melvin is wel echt stoer want hij gaat nog een hele dag wandelen door het park met twee gidsen. Hij gaat diep het park in waar haast geen toeristen komen. Hij heeft geen gevaarlijke dieren gezien, die durfden natuurlijk niet meer te komen toen ze Melvin zagen.

In Nepal wonen 59 etnische groepen met allemaal hun eigen gebruiken en taal. Het overgrote gedeelte van de bevolking is Hindoeistisch maar in de bergdorpen wonen voornamenlijk Boedistische mensen. Wij lopen, onze laatste dagen in Nepal, de zes daagse Helambu trek door het gebied van de Boedistische Sherpa bevolking. Hun dorpjes liggen in de groene bergen ver weg van de bewoonde wereld. Ondanks er steeds meer wegen worden gebouwd zijn nog vele dorpen alleen te voet bereikbaar. Hierdoor moet alles wat zij zelf niet kunnen verbouwen met de voet naar boven gedragen worden. We zien mannen met grote balken op hun rug de berg op lopen voor een nieuw te bouwen lodge. Onderweg krijgen we van kinderen, in hun school uniform, pruimen aangeboden. De kinderen moeten tot wel een uur heen en een uur terug naar school toe lopen.
We slapen elke avond bij een zo genoemde lodge wat aan het huis van een familie is gebouwd. Het wordt gerund door de vrouwen met hun kinderen omdat de mannen vaak door werk buiten het dorp afwezig zijn. In het meest afgelegen dorp op 3610 meter hoog zitten we ‘s avonds in een super kneuterige diningroom. Het ligt vol met gekleurde kussentjes en aan de muren hangen breiwerkjes. De zoon houd de kachel hoog en moeders is druk bezig met het breien van een muts. Het ruikt binnen heerlijk zoet naar de bloementjes die op de tafel liggen te drogen. De dochter is ze aan het sorteren zodat ze straks voor thee gebruikt kunnen worden. Wij spelen een potje yatzee. Ook al kunnen we geen woord met elkaar wisselen en doet iedereen zijn eigen ding, we voelen helemaal op onze thuis in dit knusse huishouden.
Een andere avond horen we uit de keuken van een andere familie gezellig gekakel komen. De hele familie zit op de grond Dal bhat te te eten. Dit gerecht, rijst met linzensoep en groente curry, wordt in heel Nepal twee keer per dag gegeten. De hele familie eet gezamenlijk. Dit was 20 jaar geleden in Nepal en is nog steeds in India wel anders. Eerst eten de mannen, dan de zoons, gevolgd door de dochters en wat over is mogen de vrouwen hebben. Wij krijgen sterk het idee dat in Nepal er al veel veranderd is op het gebied van ongelijkheid van vrouwen en ook ongelijkheid van kasten en dat men niet, zoals in India, blijft vasthouden aan oude religieuze normen en waarden. Wij zijn echt blij dit te zien omdat wij ons in India ons zo ontzettend kwaad konden maken over de ongelijke behandeling van mensen.

Nepal zit er alweer op. We hebben echt genoten van dit wonderschone land. Gister dachten we nog dat we morgen naar Tibet zouden gaan, waar we echt onwijs naar uitkeken. Alles was geregeld maar nu hebben de Chinezen, drie dagen geleden, Tibet weer in eens gesloten voor toeristen waardoor het hele feest niet door gaat. Morgen vliegen we naar Bangkok en wat we gaan doen blijft nog een verrassing, zelfs voor ons!