Vanuit Jodhpur rijden we 6 uur met de trein om een andere kant van Rajahstan, de Thar woestijn, te ontdekken. In de trein zijn we, zoals altijd, een groote bezienswaardigheid. We zijn er ondertussen al aan gewend geraakt dat we door Indiërs van top tot teen bestudeerd worden als of we van een andere planeet komen. Een jongentje komt steeds bij ons zitten en staart ons aan. Later komt de vader met het meer verlegen broertje die ons ook een hand wil geven. Na vier uur durft de man naast ons wat te vragen en als er één schaap over de dam is volgen er meer en zo zitten er na 15 minuten zes Indiërs om ons heen die met ons willen praten of gewoon willen luisteren wat er wordt gezegd.
In Bikanir, een stoffig woestijn stadje, aangekomen zien we duizenden vliegers in de lucht. We begrijpen dat er een tweedaags vliegerfestival plaats vind. Vanaf het dak van ons guesthouse hebben we mooi uitzicht over de stad. Op alle daken staan mensen hun vliegers op te laten, de hele lucht ziet vol gekleurde stipjes. Op het dak naast ons zien we een jongentje wat te vergeefs zijn vlieger probeert op te laten. Zijn vader komt en die heeft hem zo in de lucht. De jongen straalt en springt op en neer van blijdschap.
Er blijken op 24 en 25 april in India heel veel mensen te trouwen vanwege de gunstige stand van de sterren. ’S avonds neemt de zoon van het guesthouse ons mee naar een bruiloft. Het is echt een over de top gebeurtenis. Overal slingers, lampjes en bloemen. Er zijn wel 1000 bezoekers. Voor ons een beetje gek om zonder uitnodiging een bruiloft binnen te lopen maar als snel worden we voorgesteld aan familie van het stel en we voelen ons meer dan welkom. Het is een gearrangeerd huwelijk zoals het overgrote gedeelte van alle huwelijken van India. De ouders zoeken de partner uit en in veel gevallen zien de man en vrouw elkaar voor het eerst tijdens de huwelijksover eenkomst. Met onze blonde kopjes vallen we wel erg op en na 10x op de foto te zijn gezet voelen we ons toch een beetje ongemakkelijk en besluiten weer te gaan.

The sand is everywhere.
In my nose, in my mouth and in my hair.
The sand is everywhere.

Dit is het prachtige poëtische gedicht van onze gids Pharpoel en zo voelen wij ons als we 4 dagen met een paar kamelen door de woestijn trekken. We hobbelen op een kameel langs zanderig landbouw gebied met dorre bomen en uitgedroogde gele graspollen. De huisjes, gemaakt van koeienpoep en zand, staan leeg. Met deze droogte kan er niets verbouwd worden. Pas in het regenreizoen komen de mensen weer terug om hun land te bewerken. Het is bloed heet, 38 graden. We hebben geluk want in april is het meestal zelfs 45 graden. De eerste dag waait het hard en we zien wat zandcyclonen. ’S avonds klaart het op en we besluiten buiten onder de sterren hemel te slapen. Midden in de nacht begint het keihard te waaien. Binnen twee minuten zien we niets meer meer door het opstuivende zand. We duiken, samen met Peter nog een Nederlander de tent in. Daar zitten we dan met zijn drieën de enige paal in de tent vast te houden omdat de tent anders in elkaar zakt. Erg komisch gezicht. In de verte komen keiharde knallen aan en het begint te regenen. Het lijkt ons nou niet zo een heel goed idee om met onweer, op een berg, een metalen paal vast te houden. Snel duiken we onder de kamelenkar waar een zijltje overheen is gespannen. Gelukkig trekt het slechte weer snel over en vallen we rustig in slaap onder de kar.
De volgende dag nemen we afscheid van Peter en gaan met twee kamelen, een gids en een kamelenman verder. We rijden langs dorpjes waar de kinderen uit de huizen rennen om hallo te zeggen. Ze vinden het geweldig om met ons te praten en zichzelf terug te zien op de foto.
Het slapen in de woestijn onder de sterrenhemel is echt geweldig. We leren hoe we Mars en Venus kunnen herkennen en zien twee vallende sterren. ’S ochtends zien we in het zand afdrukken van de dieren die ons ’s nachts gepasseerd zijn. Een mega kever liep vlak langs ons hoofd en ook kraaien zijn een kijkje komen nemen. Iets verderop loopt een slangenspoor, brrrr, de nacht erop slapen we iets minder rustig.

Vier dagen in de woestijn was net wat we nodig hadden om even tot rust te komen van de overal aanwezige chaos in India en zo waren we weer helemaal klaar voor de hoofdstad Delhi. Daar hebben we een hele bijzondere dag. We doen een wandeling door de stad met voormalige straatkinderen helaas wordt de wandeling vroegtijdig afgelast door een agressieve verslaafde man die onze groep blijft lastig vallen. We gaan naar een opvanghuis waar 60 straatjongentjes wonen. Ze zitten netjes in een rij op ons te wachten. Onwennig lopen we naar ze toe en binnen twee minuten is het ijs gebroken en barsten ze los. Ze willen allemaal spelen, handje drukken, duimworstelen. Ze hebben de grootste lol, fijn dat we ze dat even kunnen geven. Achter de glimlach zie je het verdriet. Deze kinderen zijn rond 7-12 jaar en verkiezen nu al het straatleven boven een leven met hun ouders, dit zegt veel over de schrijnende situatie waar deze kinderen uit komen. Geen van allen willen ze terug naar huis en hopen ze dat ze een woonhuis van de organisatie Saalam Balaak Trust kunnen wonen die hen onderdak en scholing bied.
In Bikanir hebben we de broer van de eigenaar van het guesthouse ontmoet en zijn we uitgenodigd bij hem thuis in Delhi. We hebben maar drie woorden gewisseld maar besluiten dit aanbod aan te nemen. Hij haalt ons op en we bezoeken zijn huis. Hij leeft in een ‘joined family’ samen met het gezin van zijn broer, met zijn gezin en hun moeder. Hij is een welgestelde zakenman die kleding importeert uit China, hij werkt keihard. Toch wonen ze in een klein appartement met maar drie slaapkamers. De gastvrijheid is ongekend, we moeten allerlei hapjes proberen en hij neemt ons mee op een tochtje door Delhi. ’S avonds eten we nog een hapje mee. Het is een mooie gelegenheid antwoord te krijgen op alle vragen die we hebben over het land. Als we ’s avonds in het hotel zijn kunnen we niet geloven dat een vreemde zo zijn best en detijd neemt ons zo een leuke dag te bezorgen.

Na Delhi gaan we de stad Agra waar we het mooiste gebouw van India bezoeken, de Taj Mahal. Het is met recht het mooiste, sprookjesachtigste gebouw wat we ooit gezien hebben. Helemaal als je weet dat een Maharja dit gebouwd heeft als herdenkplaats voor zijn favoriete overleden vrouw. Vlak na dat het gebouw klaar is neemt zijn zoon de macht over en sluit zijn vader op in het fort waar vandaan de Maharaja zijn laatste jaren doorbrengt met het staren naar de herdenkplaatst van zijn vrouw.

Na agra zijn we al weer aangekomen bij onze laatste stop in India, Varanasi langs de heilige rivier de Ganges. Hindoe’s uit heel India komen hier naar toe voor een bedevaart. We zien mannen in hun onderbroek en vrouwen in hun gekleurde sari’s baden in het heilige water. Langs de kant staan verschillende tempels waar mensen worden kaal geschoren en hun goden aanbidden. Deze plek is voor Hindoe’s een heilige plek om een crematie te houden. 24 uur per dag worden hier mensen verbrand. Werkers maken stapels hout waar vervolgens de mannen van de familie het in doeken gewikkelde lijk op leggen. Van een afstand kijken de vrouwen van de familie toe het het lijk in vlammen op gaat. Er branden meerdere lijken te gelijk. De werkers scheppen op blote voeten het as de rivier in. Nog geen vijf meter verder op zijn mensen zich aan het wassen en wordt kleding gewassen.

Dit zijn weer onze laatste belevenis in India. Morgen vertrekken we met de bus naar Nepal. Het is een super lang verhaal geworden en toch nog veel te kort om alle indrukken van India met jullie te delen. Dit land is voor ons echt het meest indrukwekkende land waar we geweest zijn.