New Delhi, Jaipur, Bundi, Ranthambore National park, Udaipur, Jodhpur

We snappen nu waarom mensen India haten of liefhebben. Het kan niet anders: Je houd van het EN je verafschuwd het.

Er was eens heel lang geleden een land wat geregeerd werd door grote koningen met tulbanden, of te wel, Maharaja’s. Iedere Maharaja’s heeft zoveel rijkdom dat zij meerdere paleizen bouwen met torentjes met goude punten, kamers ingelegd met spiegeltjes en gekleurde steentjes. Kamers met muurschilderingen van hun goden en de oorlogen die ze voeren met de andere koningrijken. De maharaja’s op hun olifanten voorop in de strijd gevolgd door hun strijders met hun zwaarden. Om zich te beschermen tegen al dat gevaar bouwen zij forten, grote stadsmuren omringen de steden. Poorten met houten deuren met scherpe punten moeten er voor zorgen dat de olifant van de tegenstander niet binnen breekt. Natuurlijk heeft iedere Maharaja ook een paleis in omringt door een meer speciaal om zich met zijn tientallen gesluierde vrouwen ongestoord te vermaken in de tuinen en badhuizen. Voor hun plezier jagen de maharaja’s op tijgers en beren en als dat verveelt organiseren ze gevechten tussen olifanten. Dit klinkt allemaal als een sprookje uit duizend en één nacht maar in Rajasthan heeft deze tijd echt bestaan. Van Zuid India zijn we naar New Delhi gevlogen om de staat Rajasthan te verkennen. We bezoeken in de verschillende steden de paleizen en forten die deze tijd heeft achter gelaten. Sommige paleizen zijn nog in uitstekende staat compleet met oude meubels en schilderijen. Wij houden vooral van de oude paleizen en forten waar het ruikt naar vleermuizenpoep en je ongeveer als enige bezoeker door de smalle gangen dwaalt, gewapend met een stok of stenen om de apen weg te jagen die het paleis als hun terratorium beschouwen. Geweldig om je even in die sprookjesachtige tijd te wanen en te ervaren wat een rijke geschiedenis dit land heeft. We kunnen niets anders dan van dit stukje India houden.

We bezoeken Ranthambore tijgerpark waar je met alleen met een jeep een safari kunt doen. Voor ons niet de meest wenselijke manier om de natuur in te gaan maar wij willen wel een glimp opvangen van de tijger dus gaan we er voor. Een ticket weten te bemachtigen is al een safari opzich. Er zijn twee loketten met stalen rekken met een klein gat. Het is een chaos. Iedereen staat tegen elkaar geplet en probeert zijn hand door het gat te wurmen. Het is net een groep op hol geslagen huisvrouwen bij de dolle dwaze dagen van de Bijenkorf. Er wordt op tenen gestaan en aan haren getrokken. Als je dit ziet kun je je goed voorstellen dat er ieder jaar, in India, vele mensen overlijden door verdrukking. Voor ons is het onbegrijpelijk wat er aan de hand is maar het lijkt ons verstandig hetzelfde te doen en het werkt want een uur later zitten we met 16 luidruchtige Indiërs in een jeep. De tijger hebben we niet gezien, die was waarschijnlijk al gillend weggerend toen hij ons van verre hoorde aankomen. De natuur is desondanks geweldig. Het is heel droog, de bomen zijn kaal en het gras is droog. Het doet ons denken aan een savanne in Afrika. Hier en daar is een poeltje waar de vogels komen vissen, de herten komen drinken en krokodillen hun lichaamstemparatuur opwarmen in de zon. Er lopen veel pauwen rond in het dichte bos en op de open velden lopen springbokjes en antilopes.
We komen er achter dat het park in zes zones is verdeeld. Elke dag wordt er wel ergens een tijger gezien het is dus echt geluk hebben en gokken in welke zone hij zich vandaag laat zien. Het is en gokken en het werkt verslavend. Daarom moeten we het de volgende dag nog een keer proberen. We zien deze keer hoe via de achterdeur rijke Indiërs meer geld bieden om makkelijk aan een kaartje te komen. Wij willen niet meewerken aan die corruptie en slaan dit aanbod dan ook vriendelijk af. Tijdens de tweede safari bied een Indiërs met gouden ring en Ralf Lauren t-shirt de gids geld als we de tijger te zien krijgen. Ook deze keer zien we de tijger niet. We halen opgelucht adem dat de tijgers in ieder geval nog niet omkoopbaar zijn in dit corrupte land. Omdat we de gok nog één keer moeten wagen gaan we een derde keer. Tijdens deze safari worden er alarmkreten geslaakt door apen, ze waarschuwen elkaar voor naderend gevaar. De herten houden op met grazen en hun oren staan gespitst. Zachtjes wachten we op wat gaat komen. Zelfs de Indiërs zijn even stil. Dan zien we wat sluipen, het is een luipaard. Hij is heel schuw maar toch kunnen we zijn mooie gevlekte vacht goed zien. Super gaaf om zo een groot roofdier van dicht bij te zien. We besluiten tevreden te zijn met deze vangst en verder van onze tijger-gok-verslaving af te zien en verder te gaan met onze reis. We kunnen niets anders dan van deze prachtige natuur houden.

Naast de overal aanwezige corruptie zijn er nog zoveel meer dingen waar we absoluut niet van houden. De armoede, de chaos, de viezigheid en de,voor ons, onbegrijpelijke aspecten van de cultuur. We ontmoeten een man die ons trots voorstelt aan zijn 8 jarige nichtje die onlangs getrouwd is met een jongentje van 10 jaar. Overal ligt afval langs de weg. Het stinkt, mensen pissen langs de straat. In de trein gooien mensen hun lege verpakkingen zonder pardon uit het raam. Niemand die er naar kraait. Op de weg houd niemand rekening met elkaar. Brommers, riksjaws, fietsers nemen allemaal voorrang en rijden kris kras door elkaar. De koeien lopen rustig tussen het verkeer door te eten van het afval. Lichamenlijk gehandicapten mensen slepen zich op hun kont tussen de auto’s door om over te steken. We zien een man buiten bewust zijn op straat liggen. De mensen stappen, zonder aandacht aan hem te besteden, over hem heen.
In de grote steden zien we hele gezinnen langs de weg onder een zijltje wonen. Kinderen met vieze lichaampjes rennen op hun bloten voeten naar ons toe, pakken onze arm vast en vragen om eten. Dakloze oude mensjes liggen eenzaam, uitgemergeld, langs de weg en steken hun bedelende hand uit. Een verminkte vrouw met haar kind klampt ons aan en vraagt om geld. Het ergste is nog dat je niet weet of je er goed aan doet om wat te geven omdat het hier de realiteit is dat kinderen verminkt worden zodat ze meer geld ophalen. Het is heftig, intens en onmogelijk je ogen te sluiten als je weet dat, 220 miljoen mensen, hier in extreme armoede leven en moet rond komen van 0.30 cent per dag. Dit is een stuk van India waar we pijn in ons hart en buik van krijgen.... auw.