India. Veel mensen zeggen. You love it or you hate it. Wij houden er nu al van. Na 32 uur onderweg te zijn geweest vanuit Nieuw Zeeland komen we uitgeput aan in Varkala, een badplaats in Zuid India in de staat Kerala. Hier nemen we rustig de tijd om al het indische eten te proberen, jam jam en de 1244 bladzijde van de lonely planet door te spitten om te bedenken wat we eigenlijk willen gaan doen. Na dat we er achter zijn gekomen dat Indiërs nee schudden als ze ja bedoelen, hoe ik als vrouw een beetje fatsoenlijk gekleed moet gaan en dat alle voertuigen als idioten, achter elkaar toeteren omdat, uh… , nou, daar zijn we nog niet uit. Daar is nog wat langere studie voor nodig. Ondanks dat waren we er toch helemaal klaar voor om het land verder in te gaan.

We bezoeken de Backwaters dit is een netwerk van rivieren, meren en handgegraven kanalen die door boeren zijn gegraven om hun land af te schermen. Er wordt voornamenlijk rijst en bananen verbouwd. De stukken land worden verbonden door bruggentjes en er zijn haast geen wegen waardoor het meeste vervoer met kano’s en bootjes over het water gaat. Het lijkt net Venetië. De meeste toeristen bekijken dit gebied door er met een boot door heen te varen. Wij kiezen ervoor om een paar dagen in een homestay te verblijven en wat voor één. Het is een rijke familie met drie gigantische huizen waar ze wat toeristen onder brengen. Deze huizen zijn niet uniek in deze staat van India. In Kerala zijn de meeste mensen hoog opgeleid. De Indiërs waarvan de familie in de Backwaters vroeger als boer werkte, werken nu in de stad of zelfs in het midden oosten of de USA. Het werken op de rijstvelden wordt uitbesteed uit Indiërs uit andere staten.
Wij maken in de Backwaters, onder andere, een fietstochtje langs de smalle kanalen en de huizen, in felle kleuren geschilderd. Vrouwen doen de was in de rivier en lachen ons vriendelijk toe. Het lijkt of de massa’s toeristen dit stukje nog niet ondekt hebben want de kinderen rennen uit de huizen als ze ons voorbij zien fietsen. Hello! Hello! What’s your name, schreeuwen ze. Als we wat terug zeggen lachen de meisjes verlegen achter hun handen. Een man staat zich te wassen in het kanaal en vraagt mij het hemd van het lijf. Hoeveel kinderen ik heb, of ik een geloof heb en hoe groot mijn familie is. Ze schromen hier absoluut niet om iets te vragen. Met ondergaande zon fietsen we langs de rijstvelden en open plekken waar kinderen cricket spelen en met zijn allen gaan juigen als wij voorbij fietsen.

Onze volgende stop is Ford Kochie. Al 600 jaar geleden kwamen de Portugezen hier om handel te drijven. Daarna zijn de Nederlanders en later uiteraard de Engelse nog aan de macht geweest. Deze geschiedenis zorgt ervoor dat het vol staat met koloniale gebouwen. Naast de mooie bezienswaardigheden zoals de oudste, door Europeanen gebouwde kerk in India en een Nederlandse begraafplaats waar handelaren en soldaten liggen begraven vonden wij het vooral heel speciaal om door dit stadje heen te slenteren. Er wordt nog volop handel gedreven. ‘S morgens vroeg lopen we langs de Chinese visnetten die langs de kust staan gebouwd het zijn een soort hefbomen met groot vierkant net in de zee. Het heeft de kracht van vier mannen nodig om het visnet uit het water te hijsen. Het lijkt ons niet echt een heel effeciënte methode want er worden slechts een paar vissen uitgehaald. Verop is een visafslacht waar kleine visbootjes komen aangevaren van een nacht vissen op zee. Een bak met vis wordt leeg gekiept op de grond en 20 mannen stormen er op af en beginnen te schreeuwen en te bieden. Een man die kleine baby haaitjes aan de man probeert te brengen heeft het minder druk. De mannen hebben brommers en fietsen met bakken met ijs achterop om daar in hun gekochte vis te vervoeren. We zien een man met zijn fiets langs de huizen gaan om zijn vis te slijten. Het lijkt of de tijd hier heeft stil gestaan. Geiten scharrelen langs de weg en er worden spullen vervoerd met handkarren. Net als 500 jaar geleden liggen in jute zakken alle soorten kruiden en noten opgeslagen om verhandeld te worden.

Kerala is de dichtsbevolkste staat van India. Als we met de bus van plek naar plek rijden zie je haast niet waar de ene stad ophoudt en de volgende begint. Gelukkig heb je wel nog het berggebied ‘The Western Gaths’ waar haast geen mensen wonen. Wij bezoeken daar het nationaal park Periyar waar de Indische olifant en ±40 tijgers voorkomen van de slechts 3500 tijgers wat India nog maar rijk is. Zonder al te hoge verwachtingen doen we een dagwandeling in het park met twee Engelse toeristen, twee gidsen en een bewapende boswachter. Vlakbij de ingang van het park zien we al wilde zwijnen, apen en herten. We hebben nog een hele dag te gaan dus dat belooft een hoop. Op Indiaans tempo lopen we heel rustig aan, met veel pauzes door het park. Dit moet ook wel anders is het echt niet uit te houden met de hitte. We zien nog een anders soort apen, een mooie roofvogel, een grote neushoornvogel en een kudde Indiaanse bizons die er snel vandoor gaan als ze ons uiteindelijk door krijgen. De dag is al bijna ten einde als de gidsen zenuwachtig beginnen te praten. Ze hebben olifanten gesignaleerd. Wij moeten snel achter één van de gidsen aan en ons verstoppen in de bosjes. Als de kust veilig is mogen wij, heel stil, dichterbij sluipen. De boswachter heeft zijn geweer in de aanslag en zijn ogen staan op scherp. Hij moet in de lucht schieten als de situatie gevaarlijk dreigt te worden. Mijn hart klopt in mijn keel. We zien twee volwassen olifanten met twee jongen waarvan één wel net geboren lijkt. De olifanten lijken ons niet door te hebben en trekken langzaam aan ons voorbij. Helemaal euforisch sluiten we deze dag en ons bezoek aan de staat Kerala af. Een goed begin in dit geweldige land!