Ok, ok, ik zal nooit meer zeggen dat de natuur in Nieuw Zeeland tegen valt. Het Zuidereiland heeft het dubbel en dwars met ons goed gemaakt. We toeren ongeveer 3 weken over het Zuidereiland en wij rijden van het ene natuurschoon zo, met open mond, het volgende in.

In het noordelijkste puntje lopen we de 3 daagse Abeltasman coast track. Op de dag van vertrek zijn alle watertaxi's die mensen naar het begin van de track brengen afgelast vanwege voorspelt noodweer, ze vinden het te gevaarlijk. Wij hebben geluk, of pech het is maar net hoe je het bekijkt, dat onze taxi het toch gewoon wilt proberen. De stoere kiwi man bereid ons voor dat het een pittig tochtje kan worden. Eenmaal op zee blijken we geluk te hebben, de zee is kalm en verop zien we het al opklaren. Alleen als we met de boot willen aanmeren op het strand wordt het even spannend. Door de golven die breken op het strand wordt de boot opgetild en komt daarna met een keiharde klap op het water daarom moeten wij tussen twee golven door het strand oprennen. Als we met trillende handjes staan bij te komen op het strand zien we dat een lompe Duitser met al zijn bagage op zijn rug zo in het water valt. Oeps, ahh, de arme man. We halen opgelucht adem dat wij droog aan onze toch kunnen beginnen en als zelfs blijkt er geen sprake is van een storm en zelfs het zonnetje doorkomt beginnen we enthousiast aan onze tocht. De wandeling gaat over bergen met bos met enorme varens en we lopen langs baaien met goudgele stranden en ruige rotspartijen. Er zijn een paar stukken waar we alleen met eb kunnen oversteken. Het ligt vol met schelpdiertjes die kraken tussen onze tenen. Van de rotsen tikken we zo een verse oester af om die naar binnen te slurpen. Één van de nachten slapen we op een camping in een klein baaitje met een strandje tussen de rotsen. We zitten heerlijk rustig bij te komen van onze dag wandelen als er twee luidruchtige Tjechische gastarbeiders komen aangekanoëd. Ze blijken al een fles vodka achter hun kiezen te hebben en we worden uitgenodigd voor de wisky. De fles wordt in rap tempo meester gemaakt en al snel komt er geen zinnig woord meer uit en liggen ze te rollen over de grond. Een tent opzetten gaat natuurlijk nooit meer lukken dus Melvin en ik besluiten, deels uit eigen belang omdat we niet willen dat zo op onze tent vallen, dat we helpen met de tent op zetten. Het gaat wat lastig omdat onze nieuwe vrienden elke keer over de tent vallen. Het is echt een komisch gezicht, we komen echt niet meer bij van deze bizarre vertoning van die twee in dit vredige stukje op aarde tussen de natuurliefhebbers en wandelaars.

Na deze wandeltocht rijden we verder langs de westkust waar we de ruige zee tegen de rotsen zien slaan. Op de rotsen liggen colonies zeehonden met hun jongen te luieren. We stoppen bij een verlaten strand langs de weg en vijf minuten later hebben we twee kilo joekels van mosselen te pakken die we 's avonds lekker op eten. Aan de andere kant van de kustweg zien we de besneeuwde bergtoppen van the Southern Alps liggen. Uit die bergen stromen riviertjes die soms een melkachtige substansie lijken te hebben in lichtblauw of lichtgrijs. Dit is smeltwater van glaciers, grote plakaten ijs die als sinds de ijstijd 15.000 - 20.000 jaar geleden door de bergen schuiven. De erosie die dat veroorzaakt geeft die aparte kleur aan het water.

Verder in het binnenland kronkelen we over de bergweggentjes langs valeiën, bergenpassen en grote meren en we doen daar wandelingen door de bergen en naar glaciers. In Foirdland doen we een cruise langs de fiorden van Milfords souds. Met de boot varen we langs enorme inhammen in het land die zijn uitgesleten door de zee. De stijlen rotsen reiken wel tot 1500 meter hoog waar vanaf een waterval van 150 meter naar beneden komt. Het eigenlijk niet te bevatten hoe gigantisch het eigenlijk is waar je langs vaart. Dit besef komt pas als je aan de overkant een andere cruiseboot ziet varen die nu net zo miniscuul lijkt als Nederland op de wereldkaart.

In fiordland lopen we ook de 3 daagse Kepler Track. De eerste dag, 4 uur, bergopwaards lopen met zware bepakking. Na een uur begint de moed me al in de schoenen te zakken en na twee uur vraag ik me echt af waarom ik hier ooit aan begonnen ben. Na 3 uur denk ik alleen nog maar: 'dit doe je toch niet voor je lol´. En dan.... komen we boven de boomgrens en worden we beloond met een prachtig uitzicht over de bergen en het meer Te Anau. In één klap snap ik waarom ik mezelf zo heb afgepeigerd. Wat een uitzicht! Na een nacht slapen in een slaapzaal boven op de berg vervolgen we onze tocht over de bergkammen van het Kepler gebergte. We hebben geluk, het weer is mooi en daardoor hebben we mooi uitzicht over de gelige bergtoppen. Het waait 80 km p/u op de toppen. Ondanks die harde wind en kou en sneeuw die hier vaak ligt, weten hier toch nog wat grassoorten met bloementje en kleine struikjes te overleven. Na een paar uur over de toppen dalen we af door het bos volgroeid met varens en mos. We zetten onze tent op en warmen ons op aan het kampvuur. De volgende dag lopen we de laatste 20 km door bos en langs stijle rotsen waar de watervallen die door de regen van afgelopen nacht hard naar beneden denderen.

Na de tocht rijden we voldaan door naar de zuidelijkste kust van NZ. Hier komt wereldzeldzaamste yellow-eyed pinguin voor. Twee uur voor zonsondergang komen ze van een dag hard werken terug aan land. Het is een prachtig gezicht hoe de pinguins langzaam het strand op komen waggelen. Na elke paar waggelstapjes staan ze weer stil en wroeten ze wat tussen hun veren en kijken wat om zich heen. Ze zijn echt super traag of misschien zijn ze gewoon zo ijdel dat wel willen dat hun veren goed zitten na een dagje duiken op zee. Weer wat meer langs de noordkust bij peninsula Otago zien we op het strand zeeleeuwen liggen te slapen. Als er één wakker wordt sleept hij zich, na een paar keer flink gapen, met zijn 3 meter lange en 400 kilo zware lichaamlomp over het strand naar de zee. Nieuw Zeeland is het land bij uitstek om zeedieren te zien waaronder ook walvissen dus daarvoor rijden we naar Kaikoura. Op een hoovercraft gaan we de zee op. De zee wordt vlak bij de kust snel heel diep waardoor er hier een aantal potvissen leven. Met geluidsaparatuur proberen ze het geluid dat de potvis maakt op te vangen. Al na 10 minuten vinden ze de eerste. Dit beest is 18 meter lang maar wij zien slechts zijn neus en vin boven water drijven. Als hij klaar is om te jagen duikt hij onderwater waardoor de enorme staart uit het water komt, een prachtig gezicht. Hierna zien we nog twee walvissen en weer een school van 300 dolfijnen. Deze keer zijn ze aan het jagen en springen uit het water en maken salto´s. Echt wonderbaarlijk wat ze voor rare sprongen kunnen maken. Al met al een super goede afsluiter van het geweldig mooieNieuw Zeeland, zo weer helemaal voldaan naar onze volgende bestemming, INDIA.

Oja, check video van het raften in Costa Rica. Heeft een aardige fransman in elkaar gezet.