Na al veel mooie vogels te hebben gezien was er nog één vogel die we nog hoog op ons verlanglijstje hadden staan. De Quetzal. Deze groene glanzende vogel met een donzig hoofdje, rode buik en een sierlijke lange staart van 50 centimeter is het symbool van het paradijs van de Maya´s en de nationale vogel van Guatamala. Op verschillende plekken in Nicaragua zou die al ergens moeten rond vliegen maar we hadden hem nog niet gezien dus besloten we om nog een laatste poging te doen in Costa Rica. Ik vraag me af of die vogel zich bewust is hoeveel moeite mensen doen om hem even te kunnen zien. Zoals wij, want de plek waar die te zien is: San Gerardo de Dota, ligt hoog in de bergen en is niet met openbaar vervoer te bereiken. Dus wij worden door de buschauffeur op 3000 meter hoogte in de middle of nowhere afgezet langs de kant van de weg. En zo beginnen wij de 8 kilometer lange wandeltocht met 15 kilo op onze rug naar beneden, erg fijn. Na een paar pogingen om te liften stopt er een toeringcar en de gids die voorin zit met zijn microfoon zegt dat we mee mogen rijden. We worden door 20 bejaarde Amerikanen met visserhoedjes en verrekijkers om hun nek met gejuig ontvangen enzo rijden we gezellig mee met de tour. Als we worden afgezet voor ons hotel worden door hen alle twintig uitbundig uitgezwaaid met het enthousiasme zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Amerikanen zijn echt gek! Onze hotel eigenaar vertelt precies waar we kans hebben om de quetzal te zien. De volgende ochtend gaat om 5 uur de wekker en daar lopen we dan om 5.30 uur te sluipen langs de bomen. Na een uur hebben we nog niets gezien en we voelen ons echt idioten dat we zoveel moeite doen voor een stom, lullig vogeltje en we druipen langzaam af. We werpen nog 1 laatste blik op de bomen en ja hoor daar zit ie, te pronken met zijn veren, echt een mooi beestje. Zie foto en oordeel zelf maar wij vonden het wel de moeite waard.

Voordat jullie ons nu super suf vinden omdat we de bergen in gaan om vogels te spotten zal ik maar snel even iets vertellen waardoor we weer in stoerheidsaanzien stijgen. We hebben geraft! Echt gaaf, in een rubberbootje de Rio Pacuare af. Super snel door flinke stroomversnellingen heen is heel goed voor de adrealine stoot.

Op zondag komen we aan in Manzanillo langs de Caribische kust en we weten niet wat we zien. Het hele strand is volgeladen met Costa Ricanen, net zandfoort op een drukke zomerse dag. Hele families hebben zich geïnstaleerd met koelboxen, bbq´s, hangmatten en tafels. Oma is ook mee en zit in haar gebloemde fautuille onder de schaduw van een palmboom. Auto´s staan geparkeerd langs het strand met keiharde muziek aan. Een groep 40 jarige vrouwen staan met hun dikke vetrollen te dansen op UB40 en zwaaien met zn allen naar Melvin. Die vetrollen hebben ze hier boven de 20 jaar echt allemaal en ze doen echt geen moeite om die te verbergen. Minirokjes en strakke jurkjes, het maakt niets uit, zelfs vrouwen van 50 lopen er nog zo bij. Kinderen spelen in de golven en de jongeren spelen voetbal. Echt een super gezellige bedoeling! PURA VIDA zouden de Costa Ricanen zeggen. Wat het nu precies betekend is ons nog steeds een raadsel. Letterlijk betekend het; het pure leven maar ze gebruiken het voor alles. Zo gaat het nu eenmaal hier - pura vida. Het leven is mooi - pura vida. Soms zit het tegen - pura vida. Of geweldig - pura vida!

Aan de caribische kust hebben we ook weer genoten van de mooie stranden, de tropische wouden en dieren. Costa Rica is echt uniek. Onvoorstelbaar dat 1 land zoveel natuur en dieren te bieden heeft. Helaas was het wel weer tijd om verder te gaan naar het volgende land en zo gaan we van Costa Rica over een houten brug de grens over naar Panama, waar we besloten hebben onze laatste dagen in Midden Amerika door te brengen. Bij de grens lopen we na de paspoortcontrole stoer door. Een man met een krant en een zonnebril wenkt ons en zegt: ´come, come´. Wij denken dat hij ons wat wil verkopen dus negeren hem en lopen door. Als we al bijna bij de taxi´s zijn schreeuwt een douane officier dat we terug moeten komen. Geschrokken lopen we terug. Blijkt dat we nog een stempel-visum achtig iets moeten halen. Twee mannen in dat kantoortje zijn heel boos. Ze schreeuwen in het spaans, waar we bijna niets van begrijpen, maar we begrijpen wel dat we in de gevangenis belanden als we niet luisteren. Met knikkende knieën betalen we 6 dollar, wat later slechts 1 p.p. blijkt te zijn. Na dat ze onze tas hebben doorzocht mogen we het land in.

Nu zitten we op Bocas del Torro, een eilandengroep in Panama met afro caribische inwoners. In de rest van Panama is het chaos. Één dag na dat we aan zijn gekomen hebben de oorspronkelijke bewoners (indianen) van Panama de belangrijkste wegen bezet omdat de overheid in hun gebied koper wil gaan winnen. De overheid probeert de blokkades op te heffen wat uiteraard tot allemaal geweldadigheid zorgt. We zitten dus gevangen op een tropisch eiland, dat kan erger. Gelukkig hebben we een vlucht kunnen boeken zodat we nog wel naar Panama stad kunnen komen.