De provincie Gansu is een mengeling van verschillende culturen. In Langmusi bevinden we ons weer midden in de Tibetaanse cultuur. Met twee Israelische stellen boeken wij een paardrijtoer door de graslanden. Mensen die mij een beetje kennen zullen wel verstelt staan. Ik heb namenlijk echt niets met paarden. Aan het begin nog een beetje ongemakkelijk dus, klimmen we op het paard. Al snel blijkt er niets aan te zijn want ze zijn zo ontzettend traag , iedere stap die ze moeten zetten lijkt er één te veel. Genoeg tijd dus om uit te kijken over de eindeloze groene met gras begoeide heuvels. We slapen bij een nomadenfamilie, in een jakwollentent, midden in de graslanden, ver van de bewoonde wereld op 3600 meter hoogte. We eten verse jakyoghurt en ‘s avonds na een typische soep met verse noedels worden we door onze gids in onze slaapzak gestopt en bedekt met een laag dekens omdat de temperatuur in de nacht daalt tot het vriespunt. Met de familie liggen we op de uitgestoken graszoden lekker dicht tegen elkaar aan.
‘S morgens vroeg, om 4.30 uur, draait man lief zich nog een keertje lekker om en gaat de vrouw aan het werk. Jaks melken, poep verzamelen en uitsmeren op het gras om te laten drogen, water halen bij de rivier, de opgedroogde poep weer verzamelen om op te koken en zo zijn er nog tientallen andere taken voor de rest van de dag. De mannen doen echt asociaal weinig. ‘S avonds halen ze de kudde binnen, punt, dat was het. Voor de rest drinken ze thee in het dorp en ze komen zelfs soms dagen niet thuis.

Xiahe bezoeken we voor een enorm Tibetaans klooster van de Geelmusten sekte waar wel 1200 monniken leven. We krijgen een rondleiding van een monnik die na alles wat hij zegt niet meer bijkomt van het lachen. Iedereen lacht wat gedwongen mee omdat niemand een idee heeft wat er te lachen valt. Tussen de lachbuien door komen we te weten dat de monniken hier 25 jaar in het klooster studeren in verschillende richtingen zoals theologie, filosofie, medicijnen en astrologie. Het is geen makkelijk leven, voor de zonsopgang opstaan, somber eten en het hele leven in het teken van het Boedisme stellen. De monnik houd abrubt op met lachen en zegt heel serieus: ‘Ik ben gelukkig en ik kan zien dat jullie allemaal dat niet zijn’. Als ik naar de manier waarop hij de afgelopen twee uur al zo hard aan het lachen is, kan ik dit niet ontkennen. Of zal er toch een magisch middeltje in die jakboterthee zitten?

We reizen verder naar Linxia. Met één van de Israelische stellen verbreken we ons record “het langst naar een hotel zoeken”, misschien kunnen we wel aanspraak maken op een plekje in het guinnis book of records. Geen een hotel wilde ons een kamer geven en we worden weer weg gestuurd met het inmiddels over bekende ‘Meo, meo’. Niemand spreekt engels, wel schrijft een vrouw wat Chinese tekens op een briefje waar we niet zeker van zijn wat er op staat. We laten ons, door het elke 200 meter opnieuw te vragen een richting in dirigeren en zo komen we, naar heel ver lopen, jippie, bij een hotel. Maar helaas, het zit vol! Gelukkig zijn ze bereid ons te helpen en zo eindigen we 20 meter van waar we onze zoekactie zijn gestart in een hotel waar ze wel een vergunning hebben om buitenlander te ontvangen.
Het bijzondere aan Linxia is dat hier het overgrote gedeelte Islamitische Hui Chinezen woont. Deze stad straalt één en al handel uit. Vrouwen met hoofddoeken runnen de restaurants met lekker, goedkoop eten. De mannen met hun moslim keppeltjes staan met veel kracht te onderhandelen over de perzische tapijten en gedroogde kruiden die in grote zakken in de winkels staan.

Hierna pakken we de nachttrein richting het Oosten van China. We konden nog 1 bed krijgen en Melvin is zo lief dat ik in het bed mag slapen. Het bedje heeft heerlijk fris gewassen lakens, een kussen en een dekentje. Om iedereen een beetje rustig te houden klinkt er klassieke muziek door de speakers. De man onder mij trekt, lekker knus, zijn pajama aan, poetst zijn tanden en kruipt lekker onder de wol. De volgende morgen kijk ik vol verbazing toe hoe drie fitte vijftigers uit mijn kabine de beste vingerstrek oefeningen door nemen en hun oorschelpen beginnen te masseren. Waar dat dan allemaal goed voor mag zijn???
Als ik de trein uitstap tref ik Melvin verkreukeld aan. Hij heeft de hele nacht rechtop zittend doorgebracht op een bankje met 10 starende Chinezen om hem heen. Als hij zijn nekkussentje gaat opblazen komt de hele kabine kijken om dit spectacel te aanschouwen.

In Xian bezoeken we het Terracotta leger. In 1974 is dit bij toeval ontdekt door een boertje tijdens het bewerken van zijn land. Nog steeds is niet alles boven de grond. Wij hebben zeker meer dan 6000 legermannetjes van verschillende rangen kunnen aanschouwen, ieder figuur is heeft andere kleding, ander gezicht en andere haardracht. Archiologen denken dat heerser Qin Shi Hvang verwachtte dat hij in het hiernamaals nog verder zou regeren en daarvoor een leger nodig had en daarom deze figuren mee heeft genomen in zijn tombe.

Pingyao is een oud gerenoveerd stadje waar we inmiddels er al zo veel van hebben gezien desondanks is het toch een heerlijk plekje om een paar dagen rond te hangen. In de reisgids lezen we dat er omgeving drie miljoen mensen in grotten wonen en een paar uur rijden van Pingyao ligt Lijiashan waar je in een grot kan blijven slapen. Na het volgen van een vage route beschrijving gaan we op de gok naar dit dorp in de middle of nowhere. Als we een hoek om lopen worden we verrast door een schilderachtigdorpje gelegen tegen een berg omringt met dadelboom plantages. De huizen zijn in de bergen gemaakt, ze graven een soort met tunnels 10 meter de berg in en plakken er dan voorgevel tegen aan. We slapen in een homestay met een vrouw die ons vertroetelt alsof wij haar kinderen zijn. Ze kookt voor ons en we krijgen verse dadels en stukken koek toegestopt. De grot waarin wij slapen heeft geen stromend water maar wel een computer met internet, zo een luxe hebben wij nog niet gehad op deze reis. Het dorpje ligt van het gebruikelijke toeristenpad maar het is voor de artesieke Chinees een topbestemming, studenten van de kunstacademie zijn aan het schilderen en fotograven zijn met hun megalenzen op jacht naar mooie plaatjes. Ik weet nu hoe een filmster zich moet voelen die lekker rustig op vakantie denkt te zijn en dan ineens overal lenzen vandaan ziet komen. Best irritant de hele tijd zo een camera op je gericht. Om één of andere reden vinden ze ons erg interessant en vinden ze ons waarschijnlijk net zo gek als wij hen.
Op de terugweg reizen we met een Chinese toeriste mee, op het busstation komen allemaal mensen om ons heen staan om ons van top tot teen te bestuderen. Hoe lang moeten jullie vliegen om hier te komen? Wat vinden jullie van China? Waar gaan jullie heen? Veel verder komen de vragen niet maar ze willen nog wel even over Melvin zijn been haar aaien en de grootte van zijn handen wordt uitvoerig vergeleken met hun handen. Één man is heel blij dat hij een rijke vriend heeft gemaakt en verzoekt ons dan ook om even voor hem te gaan pinnen.

Beijing is onze laatste stop in China, het heeft 10 miljoen inwoners en is daarmee de grootste stad die wij ooit bezochten. Met zoveel mensen had ik verwacht dat het een grote chaos zou zijn maar alles is juist zo georganiseerd en goed geregeld, netjes in de rij wachten op de bus en om de weg over te steken zijn bruggen of tunnels gemaakt, daarnaast is er een super goed metrosysteem waarmee je voor 0.25 cent binnen een half uur aan de andere kant van de stad bent.
Natuurlijk hebben we de stad verkent. Onder andere het plein van de Vrede waar een groot portret van Mao verheerlijkt hangt want hij is hun held voor de Chinezen, tenminste dat lijkt zo. Het zomerpaleis is het oude zomerverblijf van de oude Chinese koningen met een enorm park met tempels, boten, huizen en tuinen. Heerlijk om daar een dagje rond te slenteren, doordat het zo groot is de ‘Chineesdichtheid’ klein en is het mogelijk ‘Chinees-loze-foto’s’ te maken. Termen die, wat ons betreft, in de Dikke van Dale thuis horen.

Bij ons hostel boeken we een tour naar de Chinese muur, ietsjes duurder maar zeker de moeite waard om op een plek waar geen andere toeristen zijn de muur te beklimmen. Ongelofelijk dat de muur 6000 kilometer lang is en dat er gedurdende 2000 jaar aangewerkt is door miljoenen mensen. Wat een machtig gevoel om over die muur te klimmen en hem tot zo over je kan kijken als een slang over de bergen ziet kronkelen.

Onze laatste dag hebben we afgesloten met iets totaal anders het 789 art district is een kunstenaarswijk, de oude fabriekshallen zijn ingericht als gallerijen die vol staan met moderne kunst. Erg leuk voor de afwisseling na alle tempels, cultuur en natuur.

We hebben China inmiddels weer verlaten. We hebben enorm genoten van dit veelzijde land waar de; natuur overweldigend mooi is, je elke keer weer verbaast staat van die gekke Chinesen en waar zo veel interessante geschiedenis en cultuur te vinden is.

Volgende en laaste bericht van onze laatste bestemming: de Filipijnen!

? ?