In Xiancheng begint onze tocht door de Tibetaanse Autonome Regio in de provincie Sichuan. Vanaf hier verandert de omgeving in hooggebergte met steden en dorpen tot 4200 meter. De Han Chinesen maken plaats voor de Tibetanen en de Chinese lampionnetjes worden vervangen door kloosters, boedistische tempels en Tibetaanse blokhuizen met kunstig bewerkte gevels en kozijnen in alle kleuren van de regenboog.

We rijden, naar Litang, door een bergpas bezaait met sneeuw. Daar stappen we weer een keer op de moter. Heerlijk vrij gevoel is dat, wind in je haren en het landschap in je opnemen. Onderweg komen we stoere, Tibetaanse mannen met cowboyhoeden met veer tegen, hun lange haar is ingevlochten met rode woldraden of hangt los en wappert in de wind. Ze rijden op Tibetaans gestijlde moters met leren slierten aan de handvaten en gekleurde leren flappen aan de achterkant. De mannen dragen typische, warme jassen met gouden boorden en veel te lange mouwen waar hun armen helemaal in verdwijnen.
Vijftig kilometer buiten de stad wonen Tibetaanse nomaden op de uitgestrekte hoogvlakte. Het lijkt wel een scene uit een indianenfilm. Onder de felle zon staan de jaks te grazen en hier en daar staan jakwollen tenten verspreid, waar de mensen met hun zongebruinde huid en hun gevlochten haar wonen. Echt een prachtig plaatje.

Het klooster in Litang is vol met jonge monniken. Een monnik zingt mantra's en zegent ons door water op onze hand te gieten wat we op moeten slurpen en op onze hoofd moeten uitsmeren. Later zien we hem met zijn vriendjes, voor de tempel, met zijn flippo's spelen.
Achter het klooster liggen eindeloze met gras begroeide bergen die zo hoog zijn dat we amper genoeg zuurstof krijgen. In de verte zien we een tent staan, zodra we in het zicht komen wordt er gejoeld en gewuift dat we moeten komen. We krijgen jakboterthee en gefrituurd brood aangeboden. Er woont een alleenstaande moeder met haar twee kinderen, haar dove zus en hun vader. We spreken elkaars taal niet maar toch komen we te weten dat de dove zus monnik is, de man des huizes overleden is en wat ze allemaal kunnen maken van jakmelk. Ze hebben een altaar met foto's van verschillende heilige lama's. Als wij bij de foto van de Daila Lama zeggen: ‘Dharmsala', de stad in India waar de Tibetaanse regering in ballingschap zit, is het ijs gebroken. Ze wijzen naar foto's van Lama's die, al sinds de grote opstanden van 2008 tegen de Chinese bezetting van Tibet, gevangen zitten.
Ook al zijn we niet in Tibet toch rijdt er overal politie door de straten die roepen door hun microfoon. Er zijn politieketen in de hoofdstraat met beveiligingscamera's en we zien opvallend veel legerbasissen in dit gebied. Volgens mij doen ze niet veel maar de boodschap is duidelijk: ‘Haal het vooral niet in je hoofd om in opstand te komen want we hebben je zo weer onder de duim'.

Tagong is een heel karaktervol dorp met slechts oude Tibetaanse huizen, waar de biddende mensen met gebedswieltjes en kettingen in de hand het straatbeeld bepalen. Op het dorpsplein staat een oud kloostercomplex. In de tempel hangt een hele bijzondere sfeer, je ruikt de geur van jakboterkaarsen, hoort de monniken op trommels slaan en hun mantra's zingen. Om het klooster ligt een pelgrimspad, wat bestaat uit grote gebedswielen. Elke dag lopen de mensen er langsheen en mompelen gebeden. Na het rondje om het klooster zitten de mensen bij elkaar op het plein de laatste roddels door te nemen.

We ontmoeten een monnik die ons op zijn Iphone beelden laat zien van een skyburial. Overleden monniken worden tijdens een ritueel, boven op de berg opgesneden en gevoerd aan de gieren. Hij kijkt er heel vies bij als hij het vertelt maar toch wilt hij ook zo zijn lichaam terug geven aan de natuur. Daarna is het tijd voor wat luchtigers, hij laat ons Justin Beeber horen, hij is heel blij te horen dat wij dat ook zulke geweldige muziek vinden (kuch, kuch). Na wat Micheal Jackson moves, van de monnik, nemen we afscheid van deze bijzondere man die ons beeld van een monnik geheel heeft doen veranderen.

Vlakbij Danba liggen verschillende Tibetaanse dorpen tegen een klifwand opgebouwd. Wij slapen in guesthouse in zo een dorp. We lopen wat rond en het is er echt uitgestroven, we snappen er niets van. Als we op harde muziek afgaan zien we dat het hele dorp is uitgelopen voor een bruiloft. Honderden mensen zijn in hun mooiste traditionele kleding op het feest aan het genieten van het rijkelijke eten.

Na ons bezoek aan de Tibetaanse regio komen we weer terug in Chengdu, de moderne provincie hoofdstad. Ik heb echt even tijd nodig om weer te wennen aan de wolkenkrabbers, de druk consumerende Chinezen, shoppingmalls en het chaotische verkeer. Wat een totaal andere wereld op slechts 200 kilometer afstand.
In Chengdu bezoeken we dus Meilan. Hij is niet zomaar iemand maar ambassadeur van het WNF. We kwamen aan en hij lag nog te slapen, hij werd wakker gemaakt en ging zich uitgebreid staan krabben om er vervolgens snel vandoor te gaan om te eten, een beetje onbeleefd vond ik. Kijk maar snel bij de foto's om mijn knappe, schattige, charmante naamgenoot te zien.

We beklimmen de Emei San een heilige berg met tempels en kloosters. Naast drie pelgrims, die bij het naar boven klimmen elke trede met hun hoofd aanraken, moeten we ons vooral een weg banen tussen de Chinezen toeristen door. Zij laten zich het grootste deel met de bus en stoeltjeslift naar boven brengen of laten zich zelfs dragen in een stoel.Het lijkt ons geweldig om in een klooster te slapen, daar aangekomen zegt de monnik ons geen gedag en worden we met het eerste Chinese woord wat we leerde 'meo! Meo!' (wat betekend, hebben we niet, kan niet of ik heb geen zin om jou te helpen) weggestuurd. We begrijpen van een aardige Chinese student dat het voor buitenlanders verboden is om in het klooster te slapen. We snappen er niets van, Boeddha houd toch van alle levende wezens? Schijnbaar niet van ons. Aan de overkant ligt gelukkig een klein hotelletje en daar delen we een kamertje met twee aardige Denen en een stuk of 10 motten.

'S morgens vroeg om 6.00 uur lopen we naar de top voor de zonsopgang. Tussen de Chinesen staan we te wachten op wat gaat komen. Op eens worden ze helemaal gek, gillen, joelen, rennen en duwen want ze willen allemaal het mooiste plekje een foto te maken van de zon die te voorschijn is gekomen. Foto's maken lijkt het belangrijkste in het leven van de Chinees, ik denk echt dat als ze verder evalueren ze met camera in hun hand geboren worden. Naast deze vermakelijke voorstelling zien we nu de zon op is het prachtige verlichte gouden boeddha beeld en de gouden tempels.

De Chinezen zijn echt overal en ondanks ze echt heel behulpzaam zijn en vriendelijk ga je je op een gegeven moment toch een beetje irriteren. Ze doen niets verkeerd maar ze zijn gewoon met zoveel en zo onzettend aanwezig. De irritatie ligt vooral in hetasosiale en vieze gedrag. In de bus zonnebloempitten eten en alles op de grond tuffen. Ongegeneerd voordringen, roken in de bus ook al staat er een bord verboden te roken en het ergste overal rochelen, gerust in een restaurant een ranzige rochel naast je tafel deponeren. En dan de wc's, ow mijn god. Het schijnt dus dat de Chinezen de doortrek-wc hebben uitgevonden, nou, dan wordt het tijd dat ze die eens overal gaan invoeren. Aangezien je vaak niet kan doortrekken kun je je voorstellen wat je er allemaal aantreft. Bah, bah en nog eens bah! Je mag al blij zijn als er een deur voor zit, zodat je zonder toeschouwers kan plassen. Als je heel veel pech hebt zitten er niet eens tussenschotten zodat je niet gek moet staan te kijken als er bij het gat naast je iemand lekker zit te poepen.
Dat vieze gedrag ben ik zat dus ik ga er verandering in brengen. Ik ben begonnen met ze een beetje opvoeden, ik heb er al zeker negen gehad dus nog maar 1 miljard en 2,999991 miljoen te gaan, het komt wel goed met die Chinezen.

Als laatste attractie in Sichuan gaan we naar Jiuzhaigou, volgens de inwoners van dit land het mooiste natuurpark van China. Voor 40 euro mag je een kijkje komen nemen, dat is het zeker dubbel en dwars waard. Het is echt een uniek juweeltje waarvan je je geen voorstelling kan maken dat zo iets bestaat. Een vallei met stroompjes helder water, die tussen de bomen doorstromen en uitkomen op meren met verschillende hel blauwe tinten en watervallen de zo breed zijn als rivieren en tientallen meters naar beneden vallen. Op sommige plekken was het zo vredig dat je denkt in het paradijs te zijn beland. Wat verderop wordt je er weer aan herinnerd dat dit nog steeds China is als je tussen dringende Chinezen staat.Voor ieder meertje staan ze te dringen om in verschillende poses foto's van zichzelf te maken, na zo een dagje hebben ze minimaal zo een 500 foto's van zichzelf.
We hebben het hele park kunnen zien omdat er bussen rijden van plek naar plek. Daar weten we echt niet wat we mee maken. Beleefd, klein, of bejaard zodra de bus er aankomt veranderd iedereen in duwende en vechtende honden om zich zelf te verzekeren van een plekje in de bus. Ook zijn er overal in het park soevenierwinkels waar je niet omheen kunt, want een dag niet gewinkeld is een dag niet geleefd. Wij kunnen er erg om lachen, wij hebben toch een hele andere voorstelling van een dagje natuur.

Het is een land waar we maar weinig van kunnen begrijpen maar dat maakt het juist zo leuk, je kijkt je ogen uit en de natuur, wouw, die is echt indrukwekkend. Nu maar hopen dat ze niet alles in een soort atractiepark omtoveren.

Deze keer lekker veel foto's om dat we veel fotoruimte kado hebben gekregen! Nogmaals bedankt! We hebben nu meer dan genoeg fotoruimte voor de rest van de reis.