In de bus van Laos naar Vietnam ontmoeten we een aardige Laoaanse student die in de hoofdstad van Vietnam, Hanoi, studeert. Samen met twee van zijn medestudenten neemt hij ons een dagje op sleeptouw in Hanoi. Op Westlake huren we, super fout, een waterfiets in de vorm van een zwaan om tussen de Vietnamese toeristen een rondje te trappen op het meer en we bezoeken het Ho chi min museum. Op de kale studentenkamer in het universiteitsgebouw krijgen we een lekkere maaltijd van kip, vis, soup, alles heerlijk klaargemaakt. Hij heeft zich super uitgesloofd en wil hier, zelfs na ons aandringen niets voor terug hebben. We staan perplex van deze ongekende gastvrijheid.

Hanoi is een super leuke, echt Aziatische stad met vele meren en oude pagoda’s uit de tijd van de 1000 jarige Chinese bezetting. Op de straten is het overal super druk met veel brommers die rijen dik over de straten scheuren. Straatverkopers met vietnameze hoedjes verkopen fruit vanaf hun fiets. De gevels worden verlicht met neonverlichting en elke straat heeft zowat een karaokebar. Op vele plekken zijn op de stoep mobiele keukentjes uitgestald met wat kleine plastic krukjes waar mensen snel een noedelsoepje naar binnen werken. ‘S avonds ontpoppen er op de stoep weer barretjes met dezelfde plastic krukjes, waar Bia Hoi, tapbier voor slechts 0.20 cent en pelpinda's worden verkocht. Het is superdruk waardoor je bijna bij elkaar op schoot zit. Gezellige bedoeling, waar de leukste interacties ontstaan.

Halongbay is een baai voor de kust van Vietnam wat bezaaid is met prachtige, uit de zee stekende rotsen. Alle toeristen gaan met een, vanuit Hanoi georganiseerde super deluxe boottour, er doorheen. Natuurlijk zijn wij eigenwijs en willen het op eigen houtje en goedkoper doen. We besluiten om naar Cat Ba te gaan, een eiland in de baai. We kunnen niet wachten om een weekje op een relax eiland te chillen. Eenmaal, na een paar keer flink opgelicht te zijn, heel wat onvriendelijke en niet behulpzame en zelfs respectloze Vietnamezen te hebben ontmoet komen we aan op het eiland. Het dorp is een mega Benidorm-achtige Aziatische vakantiebestemming met sfeerloze, veel te dure hotels, neonverlichting, keiharde muziek en karaokebarretjes. Gelukkig weten mensen die we onderweg ontmoet hebben wel een strand met bungalows. Zodra we uit onze, veel te dure, taxi het strand zien zakt ook het laatste beetje hoop in onze slippers. Het strand en de zee is vol met schreeuwende Vietnamezen, er is geen stukje strand meer te zien. De bungalows hebben slechts een matras op de grond en kosten een vermogen dus teleurgesteld druipen we af naar het ow zo gezellige dorp.
Het is leuk om een dagje rond te lopen tussen de Vietnamezen vakantievierders en te zien wat uit de zee ze wel allemaal niet verkopen. Gedroogde zeekommers, zeesterren en verse zeepaardjes, alles eten ze op. Er zijn veel restaurants met alles uit de zee te koop met dieren er tussen waar van we niet wisten dat die bestonden. Na een gezellige avond met het Duits/Portugees stel wat we ontmoet hadden en met heel veel verse garnalen hebben we het wel weer gezien en besluiten een twee daagse boottour te boeken door de baai. Het programma belooft een vierpersoonszeilschip met een romantische nacht op zee, het heerlijke ontbijt zal geserveerd worden in de frisse zeelucht met een spectaculair uitzicht. De realiteit is, uiteraard, dit is Vietnam, heel anders. We de varen de eerste dag met 30 andere toeristen op een boot door de baai en aan het eind van de middag worden we afgezet met nog drie anderen bij een viskwekerij bij een drijvend dorp. Onze zeilboot, die overigens geen zeilen heeft, meert daar aan en we brengen onze romantische nacht door met z’n vijfen in een krappe, smerige kajuit. Nou, de romantiek kan niet op! We kunnen er vooral allemaal heel hard om lachen en besluiten er het beste van te maken. De viskwekerij blijkt tevens ook een karaokebar. ‘S avonds komt er wat Vietnamese jeugd om hun liedjes te zingen. Na 1 liedje zijn ook wij niet meer te stoppen. Abba, Bob Marly en George Baker weergalmt over het water. Erg lachwekkend voor ons maar het klinkt voor geen meter dus erg spijtig voor de buren.
De volgende ochtend wrijven we de slaap uit onze ogen en zien geen spectaculair uitzicht maar een drijvend dorp tussen het drijvende plastic. De frisse zeelucht is een meer vislucht van de viskwekerij maar we mogen niet klagen want de rest van de dag varen we langs de super mooie karstrotsen, zwemmen we bij een klein strandje en kanoen we onder lage grotten door naar verborgen baaitjes.
Al met al hebben we veel lol gehad en hadden we het ondanks het misleidende programma niet willen missen. Toch zal ik iedereen aanraden een tour te boeken in Hanoi waar ze kwalitatief veel beter zijn en haast niets kosten.

In de kaorakebar ontmoeten we een Pools stel die zeggen dat ze Vietnam zo geweldig vinden vanwege de vriendelijke mensen. Ik sta met mijn oren te klapperen. Wat? Vriendelijke Vietnamezen, waar hebben die zich verstopt? Op een briefje krabbelt ze wat aantekening voor een drie daagse motertocht in het Noorden. Met de intructies in onze zak zijn wij een paar dagen later op weg naar Ha giang, opzoek naar de aardige Vietnamezen.
Op de moterverhuurder na spreekt er niemand een woord engels. Het toerisme is hier echt nog niet ontwikkelt dus deze keer geen stokbrook met jam als ontbijt maar een typisch Vietnamees ontbijtje van noedelsoep met kip. We vertrekken op onze scooter en kronkelen door de bergen de binnenlanden in. We tuffen met moeite de gigantische groene bergen op en na elke bocht wordt het nog mooier dan daarvoor.
Na onze eerste nacht in Yen Minh worden we gewekt door de krijsende varkens van de zondagsmarkt waar iedere week mensen van verschillende etnische minderheden hun spullen komen aanbieden. Eenden, varkens, koeien en lappenstof voor hun tradiotionele kleding wordt verkocht. Het is een kleurige bedoeling, aan de kleding kun je zien bij wel stam ze horen. De meeste vrouwen hebben fluorisert groen of roze hoofddoeken op en combineren bloemtjes, stipjes, ruitjes in alle kleuren in hun rokken en blousen.
Een varken wordt ontleed aangeboden, kop, poten, darmen en zelfs het bloed is te koop. Mannen met zwarte boerenkleding en een soort Frans schilderhoedje verkopen super lieve donzige puppy’s die nog vrolijk kwispelen omdat ze geen idee hebben wat ze te wachten staat. Iets verderop ligt namenlijk een gefileerde hond met kop en al. De dames achter de kraam lachen zich rot om de afschuw op onze gezicht. ‘S avonds in het restaurant wijzen we wat gerechten aan waarvan we geen idee hebben wat het is. Het vlees smaakt een beetje appart en met de dooie hond op ons netvlies gaat dat toch niet helemaal op.

De mensen van de markt vervoeren hun net aangekocht eenden aan hun poten hangend op de scooter, de varkens worden gewoon met wat touwen achterop gebonden. Als we met onze scooter verder rijden zien we honderden mensen in hun tradiotionele kleding met hun gekochte spullen terug naar huis lopen. Het lijkt wel een fantasiewereld, de belachelijk mooie zwarte rotsen die een skyline geven als een woest golvende zee en in het decor de kleine mensen in hun kleurige kleding. Het lijkt of de tijd hier 200 jaar stil heeft gestaan en het doet zo sprookjesachtig aan.

Het is een super unieke ervaring omdat er haast nog geen toerisme is, de omgeving heel indrukwekkend en zijn hier zeker genoeg lieve Vietnamezen te vinden.

Als laatste bestemming in Vietnam gaan we naar Bac Ha, vlakbij de Chinese grens. Met een gids gaan we twee dagen wandelen door de bergen, hier wonen ook entische minderheden. We lopen langs fel groene rijstterassen en langs de van klei gemaakte huisjes van de Flower Mong stam. Bij een van de huisjes worden we binnen uitgenodigd en krijgen we thee en zelf gekweekte tabak in een bamboepijp aangeboden.

We slapen bij de meer moderne Tai stam. Met de hele familie eten we een maaltijd met onder andere kip die 30 minuten daarvoor nog vrolijk rond liep en waarvan we de nek doorgesneden zagen worden. Het verse kippenbloed wordt met het vlees gemengd en eetsmakkelijk maar. Nou, dat hebben wij toch maar even overgeslagen. De maiswijn vloeit rijkelijk, na een toast moet het glaasje in een keer achterovergeslagen worden. Ik als vrouw kom er nog met halve glaasjes van af maar Melvin moet wel erg zijn best doen om niet achter elkaar te hoeven drinken. Na wat glaasjes is de taalbarriere in ene geen enkel probleem meer en hebben we een hele leuke avond. Ook de mensen in dit gebied hebben weer bewezen dat er genoeg wel vriendelijke Vietnamezen rondlopen.

Nu zijn wel al weer in China beland gelijk een totaal andere wereld. We zijn nu al erg onder de indruk. We hebben veel zin in onze twee maanden hier!