In Panama hebben we eigenlijk 2 weken ordinair strand gehangen want daar waren we natuurlijk onzettend hard aan toe. Zwaar leven hebben wij. We zaten dus vast op een eiland omdat de indianen de wegen geblokkeerd hadden. Omdat het dus aardig uit de hand begon te lopen hadden we het zekere voor het onzekere genomen en een vlucht geboekt naar Panama stad. Op de dag dat we vlogen zaten de indianen gelukkig alweer aan de vredespijp en was alles weer rustig in het land.

De eerste eilanden archipel waar we een beetje gehopt hebben tussen verschillende plekken was Bocas del Torro. Zo sliepen we bijvoorbeeld op Isla Bastimentos, dit eiland is in bezit van Afro caribische mensen. Deze mensen zijn als slaven in Midden Amerika terecht gekomen en na de slavernij in grote getalen naar Panama en ook Costa Rica gehaald om daar te werken aan het bouwen van een treinrails en om te werken in het fruitplukken. Ze hebben voor een groot deel hun eigen cultuur behouden en spreken ook een eigen taal. Het dorp bestaat uit 1 voetpad waarlangs wat huizen, winkeltjes en restaurantjes zijn. Wij slapen bij El Jaguar, de lokale schoolmeester, ex politie-agent en tevens hoteluitbater en restauranteigenaar. Het is een houten, lila geschilderd hotel wat boven het zeewater gebouwd is. De meeste gasten zijn al 3 weken blijven plakken in plaats van hun oorspronkelijke plan van 3 dagen. El Jaguar blijkt ook nog een aardige muzikant te zijn en geeft s avonds met zijn vrouw en wat vrienden een concertje weg. En zo staan we ´s avonds te swingen op Caribische liedjes over het eiland op de vlonders boven de Caribische zee. Één van de gasten koopt een emmer vol kreeften en zo eten wij´s avonds voor 5 dollar kreeft. Het leven is goed in de Caribiën!
In de Caribische zee zijn we nog even onder water gedoken om te kijken hoe het met de visjes gesteld was. Het was heerlijk om weer te doen, het is zo vredig en stil onder water. In Thailand 1,5 jaar geleden zagen was bijna al het koraal dood en ziek waardoor het geen kleur meer had. Hier zijn we heel blij dat de visjes nog vrolijk tussen de gekleurde koraaltuinen zwemmen. Ook zien we kreeften (jammie), krabben en een hele grote hermietkreeft. We hebben ook nog een dolfijn gezien, dat was met kanoën, hij kwam zo naar de boot toe zwemmen om gedag te zeggen. Echt geweldig!

Onze laatste week in Panama hebben we door gebracht op San Blas eilanden van de Kuna indianen. Dit is een eilanden archipel van 365 eilanden wat ligt in de autonome provincie Kuna Yala. Dit betekend dat ze wel onderdeel zijn van Panama maar wel handhaven ze hun eigen regels. Zo mogen geen anderen dan hun eigen inwoners vissen in de wateren en mogen geen anderen dan de Kuna Indianen toerisme exploiteren in dat gebied. Dit zorgt ervoor dat de eilanden heel uniek zijn gebleven. Als toerist is de enige manier om op de eilanden te verblijven door in een cabine of een tent bij een Kuna familie te slapen en te eten. De eilanden zijn echt wonderschoon. Echt van de eilanden waarvan je dacht die alleen bestonden in de tekenfilms van ´Ovide en zijn vriendjes´. http://www.youtube.com/watch?v=v-ayGu0PYJA Voor wie dat niet kent: Van die eilanden die rondom omringt zijn met parelwit zand en het enige wat er op groeit zijn palmbomen. Sommige eilanden kun je in twee minuten er rondom heen lopen en eromheen ligt helder blauw water in allerlei tinten. Op de eilanden wonen meestal een paar families in bamboehutten met palmendaken. De vrouwen gaan traditioneel gekleed met gekleurde kleding en hun onderarmen en kuiten zijn helemaal bedekt met kraaltjes. De mannen dragen gewoon sportbroekjes en hebben, gek genoeg, ´traditionele´ dollartekentjes in hun ogen. Ze willen echt overal aan verdienen overal moet je voor betalen. We hebben eens zitten rekenen en we weten zeker dat de Kuna´s allemaal een grote doos met dollarbriefjes in hun hut hebben moeten liggen. Ze verdienen echt een fortuin met toerisme maar we hebben echt het idee dat ze geen idee hebben wat ze met al dat geld moeten doen. Ze leven echt heel primitief. Er is geen stromend water, huizen die je zo omver blaast, met zijn allen wonen ze in 1 hut en ze hebben haast geen luxe producten. Het enige luxe wat we gezien hebben was toen we een generator hoorde starten en alle 20 familie leden op een eiland buiten voor hun huis voor de tv zagen zitten met zn allen de film Alien kijken.

Af en toe voelde we ons net als die mensen uit het programma ´Groeten uit de Rimboe´. De Kuna cultuur staat zo ver van ons af. We hoopten wat meer te weten te komen van de Indianen cultuur in Panama maar helaas was het moeilijk in contact te komen met hen. Niet alle mensen spreken Spaans en als we wat vroegen kregen we ook het gevoel dat ze niet echt er voor open stonden om te vertellen over hun cultuur. Omdat we ons ook niet wilde opdringen hebben we inplaats van Groetjes uit de Rimboe er maar Robinson Island van gemaakt. Elke dag cocosnootjes eten. Samen met wat anderen geprobeerd vis te vangen. Ik met een duikbril op om te kijken waar ze waren. Een Italiaan en Fransman met een lijntje en Melvin met zijn zelfgemaakte hengel. Melvin ving de eerste en de laaste vis van de dag en ´s avonds werd deze voor hem bereid door de Kuna´s. Ook is Melvin nog met een Deen op pad geweest met een harpoen op jacht naar kreeften dit met minder succes dus met mijn verjaardag vonden we het een goede reden om 2 mega kreeften te kopen van een visserman die met zijn vangst aanmeerde bij het eiland.

Panama was heerlijk genieten! Helemaal uitgerust om morgen naar ons volgende werelddeel te vliegen:Nieuw Zeeland! Maar nu eerst nog even carnaval vierenin Panamastad.